H διαφυγή στο εξωτερικό και του δεύτερου των υπόπτων για σοβαρά αδικήματα στην υπόθεση Siemens δεν μπορούσε να έλθει σε χειρότερη στιγμή για την αξιοπιστία της πολιτικής και των πολιτικών αυτής της χώρας.
Έτσι, αφού με τον κατά γενική ομολογία απαράδεκτο νόμο περί ευθύνης ( ή μάλλον περί ατιμωρησίας) Υπουργών εξασφαλίσθηκε η απαλλαγή των εχόντων θητεύσει στο αξίωμα αυτό, παριστάμεθα τώρα μάρτυρες της συνέχισης του ευτελισμού της σχετικής διαδικασίας και για τα μη πολιτικά πρόσωπα που φέρονται εμπλεκόμενα στην υπόθεση . Και αυτά ενώ μέχρι πρo τινος ακούγαμε μετ’επιτάσεως ότι θα ήταν αρκετή και θα έπρεπε να μας ικανοποιεί έστω και η ηθική καταδίκη εκείνων των πολιτικών η ανάμειξη των οποίων στο σκάνδαλο θα προέκυπτε από τη διαδικασία αυτή.
Δεν μπορεί έτσι παρά να προξενεί μελαγχολία η σύγκριση με χώρες όχι μόνο όπως η Γερμανία ( που διέθεσε 16 εισαγγελείς και δεκάδες εμπειρογνωμόνων αποκλειστικής απασχόλησης έναντι μόνο ενός μόνο δικαστή μη απαλλαγμένου από τα τρέχοντα καθήκοντά του, στη δική μας περίπτωση, που εκλήθη να χειρισθεί μια ογκωδέστατη δικογραφία ) αλλά και με χώρες όπως η αφρικανική Νιγηρία, που έχει ήδη εκδώσει καταδικαστικές αποφάσεις για την ίδια υπόθεση.
Σοκάρει επίσης η παντελής έλλειψη στοιχειώδους προβλεπτικότητας και ο δισταγμός χρησιμοποίησης προβλεπόμενων από το νόμο μέσων για τη θεμιτή άσκηση πίεσης επί των υπόπτων προκειμένου αυτοί ν’αποκαλύψουν τους συνεργούς τους στη διάπραξη των κακουργηματικών τους πράξεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου