Για το βιβλίο της 6ης Δημοτικού (28-03-2007)

Η προσέγγιση των προβλημάτων που τίθενται από το πολυσυζητημένο βιβλίο της Ιστορίας της 6^ης Δημοτικού, όπως και κάθε παρόμοιου βιβλίου, χρειάζεται να γίνεται με μεγάλη προσοχή και περίσκεψη καθώς προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, γνώσεις Ιστορίας, Παιδαγωγικής και Διεθνών Σχέσεων. Το γεγονός ακριβώς ότι προσεγγίζεται και αναλύεται ευκαιριακά και αποσπασματικά από τους καθ’έξιν ‘υαλοπαραθυράκηδες’της τηλεοπτικής μας δημοκρατίας, έχει τον κίνδυνο όχι μόνο η σχετική συζήτηση να μη λειτουργεί παιδευτικά προς όφελος ιδία των νεότερων γενεών, ως θα όφειλε, αλλά και να κάνει ζημιά προκαλώντας σύγχυση στο μυαλό του ευρύτερου κοινού. Ακόμη δε και σκωπτικά σχόλια του διεθνούς τύπου (βλ. πρόσφατο Economist για το επίπεδο της δημόσιας συζήτησης στη χώρα μας).

Γι αυτό ίσως να άξιζε τον κόπο η υπόμνηση ορισμένων ‘αυτονόητων’ που είναι, δυστυχώς, πάντοτε δύσκολα στη χώρα μας.

- Η κατανόηση του παρελθόντος είναι σημαντική για την πορεία μας ως έθνους σε ειρηνική συμβίωση με τους γείτονές μας, της Τουρκίας συμπεριλαμβανόμενης.

- Η ειρήνη αυτή δεν εξασφαλίζεται στρογγυλεύοντας και συμψηφίζοντας την Ιστορία κάτω από την επήρεια σκέψεων ότι ‘ κι εμείς κάναμε λάθη και υπερβολές, όλοι το ίδιο είμαστε’ και άλλα παρόμοια ισοπεδωτικά.

- Όλων των λαών η Ιστορία περιέχει και μελανές σελίδες και δεν βοηθεί την αξιοπιστία μιας χώρας ούτε προς τους τρίτους ούτε προς τις νεότερες γενιές της ο δισταγμός της να αναφερθεί σ’αυτές. Σ’εμάς φοβούμαι ότι αυτό έχει συντελέσει ώστε μια όλόκληρη γενιά Ελλήνων να βλέπει συνεχώς τον εαυτό της ως θύμα ξένων συνωμοσιών.

- Όσο οι μύθοι (για το μαρμαρωμένο βασιλιά) και οι θρύλοι (για το κρυφό σχολειό) βοηθούν τη διαδικασία συνειδησιακής εθνικής ωρίμανσης του νεαρού μαθητή είναι χρήσιμοι. Όταν γίνονται Ιστορία για να εξυπηρετηθούν σύγχρονες άσχετες σκοπιμότητες είναι άλλη υπόθεση.

- Την Ιστορία καλό είναι να τη μελετάμε έχοντας υπ’όψει και τα δεδομένα και τις συνθήκες της εποχής που λαμβάνει χώρα και όχι από την άνεση του καναπέ μας και με τα σημερινά δεδομένα. (Οι αφοριστικές κρίσεις του Βολταίρου για το ‘σκοταδισμό’ του Βυζαντίου είναι εν προκειμένω χαρακτηριστικές). Θα καταλάβουμε έτσι καλύτερα το ρόλο αυτών που αντιμετώπισαν σύνθετες προκλήσεις όπως ο Πατριάρχης και η Ορθόδοξη Εκκλησία κατά την Επανάσταση και γιατί και πώς ο Βενιζέλος οδηγήθηκε στην υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης και την εγκανίαση νέας περιόδου ειρήνης και φιλίας με την Τουρκία.

- Δεδομένου ακόμη και σήμερα του χαοτικού χαρακτήρα της ‘διεθνούς έννομης τάξης’ κάθε απόπειρα εξομοίωσής της με την εσωτερική έννομη τάξη, ιδιαίτερα με την ενίσχυση του Διεθνούς Δικαίου, είναι αξιέπαινη πλην όμως η πείρα δείχνει ότι δεν αρκεί. Οι λύσεις στα διεθνή προβλήματα είναι συνήθως, όσο κι αν αυτό δεν μας αρέσει, έκφραση του συσχετισμού δύναμης μεταξύ των αντιμαχόμενων δυνάμεων- χωρών, όπου το δίκαιο αποτελεί σημαντική όχι όμως τη μοναδική παράμετρο. Η παρανόηση πάνω σ’αυτό το κομβικό σημείο είναι πολύ συχνά αφορμή διενέξεων και ατέλειωτων στείρων αντιδικιών και σ’εμάς.

- Όσο κι αν είναι εξοργιστική κάθε απόπειρα ‘απάλυνσης’ του Οθωμανικού ζυγού απ’όπου κι αν προέρχεται, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει κανείς ότι τα πράγματα έγιναν απείρως χειρότερα για τις μειονότητες με τους Νεότουρκους (1908) και το Τουρκικό Εθνικό Κράτος (1919) υπεύθυνους αντίστοιχα των γενοκτονιών των Αρμενίων και Ποντίων.

- Κρίνω τέλος ως επικίνδυνη ιδεοληψία και ως υφέρποντα μακαρθισμό ορισμένων αυτόκλητων τιμητών της καθ’ημάς intelligentia ότι όλοι πρέπει να σκεπτόμαστε γραμμικά και συντεταγμένα γιατί, άλλως, δε γίνεται από κάπου πρέπει να καθοδηγούμαστε, όταν γράφουμε βιβλία, ως η κα Ρεπούση, ή όταν τοποθετούμαστε υπέρ του Σχεδίου Αννάν, ως ο υπογράφων.

ΤΕΛΟΣ

Για την υπόθεση SIEMENS ( 29-7-2008)

Επιστολή μου δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του κ. Τέλλογλου στο σημερινό φύλλο της έγκριτης εφημερίδος σας ο γνωστός μας πλέον αρμόδιος της Siemens στη Γερμανία κ. Σίκατσεκ φέρεται να δήλωσε ότι « η ελληνική δικαιοσύνη δεν ενδιαφέρεται να διαλευκάνει την υπόθεση, γιατί οι εμπλεκόμενοι είναι πάρα πολλοί».

Ανεξαρτήτως των ευθυνών του εν λόγω κυρίου, τις οποίες η γερμανική δικαιοσύνη για τους δικούς της λόγους που δεν αφορούν πάντως εμάς θέλησε να δει με επιείκεια, η δήλωση αυτή συνιστά ύβρη που προστίθεται στη ζημία της χώρας μας και δεν πρέπει να περάσει χωρίς έμπρακτη διάψευση εκ μέρους των καθ’υμάς υπευθύνων της εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας που χειρίζονται την υπόθεση.

Εκεί πλέον που έχουν φθάσει τα πράγματα το αντίθετο δηλ. η δικαίωση των ισχυρισμών του Γερμανού επιχειρηματία θα επιβεβαίωνε το σενάριο της συγκάλυψης και θα ήταν αυτόχρημα καταστροφικό και για τη διεθνή εικόνα της χώρας μας, ήδη διόλου ικανοποιητική σε θέματα διαφάνειας και διαφθοράς, αλλά και για την αξιοπιστία του πολιτικού και δικαιικού μας συστήματος και των φορέων του. Οι τελευταίοι καλό θα ήταν να μην εναποθέτουν τις ελπίδες τους στη θερινή ραστώνη και το μιθριδατισμό του ελληνικού πολιτικού σώματος στα σκάνδαλα.

ΤΕΛΟΣ

Για τα δάση Νο 4 ( Σκύρος) 14-07-2008

Επιστολή μου δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η πυρκαγιά στη Σκύρο αποτέφρωσε 6000 στρέμματα πευκοδάσους δηλ. σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες το ένα τέταρτο της συνολικής δασικής έκτασης του νησιού.

Σχετικά καταγγέλλεται ότι δεν είχαν γίνει οι απαραίτητες εργασίες πρόληψης καθώς το δάσος είναι χωρίς διαχείριση τουλάχιστον 15 χρόνια και ότι η έγκαιρη επέμβαση των πυροσβεστικών μέσων ήταν αδύνατη λόγω του ανεπαρκούς οδικού δικτύου και γιατί στο νησί υπήρχαν σε μόνιμη βάση δύο μόνο απηρχαιωμένα πυροσβεστικά οχήματα.

Αν τα παραπάνω είναι ακριβή και φοβούμαι ότι είναι, τότε μεγαλύτερη τραγωδία και από τις πυρκαγιές είναι ότι ως κράτος και κοινωνία δε διδασκόμαστε τίποτα από αυτές.

Αλήθεια το δάσος της Σκύρου προστατεύεται νομικά με σχετικούς χάρτες ή πρόκειται στη θέση της καμένης γης να δούμε γρήγορα βοσκοτόπια και, στη συνέχεια, οικοδομικά φιλέτα και μάλιστα αυστηρά με τη σειρά αυτή; Γιατί είναι προφανές ότι η «ανάπτυξη» όπως την αντιλαμβάνονται μερικοί αποτελεί μεγαλύτερο κίνδυνο και από τις πυρκαγιές.

Και ακόμη δύο απλές ερωτήσεις ενός αφελούς : Τι γίνεται με τους περίφημους δασικούς χάρτες που προέβλεπε η διακομματική συναίνεση του 1993 καθώς και τις άλλες προβλέψεις της ; Τις τρώνε η σκόνη και τα ποντίκια στα συρτάρια της Βουλής ή κάποιου Υπουργείου;

Επίσης δόθηκαν χρήματα για πυροπροστασία στο Δήμο Σκύρου και τι έγιναν αυτά; Αν ναι, το Υπουργείο Εσωτερικών θα τολμήσει ν’ αναζητήσει ευθύνες επί τέλους εκεί που σίγουρα υπάρχουν;

Η καταστολή σίγουρα είναι απαραίτητη αλλά πιο σημαντική είναι η πρόληψη και η θεσμική θωράκιση του δάσους με την ψήφιση και την εφαρμογή των διατάξεων για τις χρήσεις της γης. Ακούγεται αυτονόητο αλλά φαίνεται πως είναι δύσκολο αφού απαιτεί συγκρούσεις με κατεστημένα συμφέροντα και συνεπάγεται πολιτικό κόστος.

Αν πάντως συνεχίσουμε έτσι πολύ φοβούμαι θα καταλήξουμε να έχουμε πλήθος πυροσβεστών και πυροσβεστικών μέσων αλλά καθόλου δάση.

Μετά τα παραπάνω οι πολιτικοί μας ταγοί δεν θα πρέπει νομίζω να απορούν για την ευρέως διαδεδομένη αναξιοπιστία της πολιτικής και των φορέων της στη χώρα μας.

ΤΕΛΟΣ

Για τα δάση Νο 3 ( 08-09-2007)

Φοβούμαι ότι χειρότερο κι από την πρόσφατη καταστροφή είναι η αδυναμία (ή απροθυμία μας ;) να διδαχθούμε απ’αυτήν. Σχετικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, όταν θρηνούσαμε την καταστροφή της Πάρνηθας, δεν μπορούσαμε ποτέ να φαντασθουμε ότι υπάρχουν και χειρότερα. Έτσι εκπλήσσουν και ‘σοκάρουν’ οι κατωτέρω διαπιστώσεις :

- ΄Οτι δεν υπήρχε θεματική ενότητα ‘περιβάλλον’ στην προ ημερών συζήτηση από τηλεόρασης των πολιτικών αρχηγών ( με ευθύνη άραγε τίνος;) παρά την προτροπή πάντων, του κ. Προέδρου της Δημοκρατίας συμπεριλαμβανόμενου, για την πρόταξή του στις προτεραιότητες της κοινωνίας μας.

- Στο δημόσιο λόγο δε γίνεται η αναφορά που πρέπει στην ομόφωνη απόφαση της Βουλής του 1993 για συνολικό πρόγραμμα δασοπροστασίας και το γεγονός ότι αυτό έχει μείνει στο συρτάρι γιατί προφανώς τα κόμματα που μας κυβέρνησαν έκτοτε δεν καταδέχθηκαν να εφαρμόσουν κάτι που είχε προτείνει μια άλλη κυβέρνηση, έστω κι αν είχαν συμφωνήσει σ’αυτό και τα ίδια.

- Ότι τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 2000 δηλ. το ΠΑΣΟΚ και η Ν. Δημοκρατία δεν απορρόφησαν ούτε ένα ευρώ για δασοπροστασία από τα σχετικά κονδύλια της ΕΕ, μια άλλη θλιβερή μοναδικότητα της χώρας μας εντός της Ένωσης.

- Ότι η Ν. Δημοκρατία, που φιλοδοξεί να ξανακυβερνήσει τη χώρα, αρνείται πεισματικά και με διάφορες δικαιολογίες να δεσμευτεί ότι θα συστήσει Υπουργείο Περιβάλλοντος, του οποίου θα προίσταται κυβερνητικό στέλεχος με ιδαίτερο κύρος και βάρος, και αυτό παρά τις παραινέσεις πολλών, συμπεριλαμβανόμενης της έγκριτης εφημερίδας σας.

- Ότι δε γίνεται καμιά κουβέντα για τον ανεξέλεγκτο τρόπο πώλησης και αγοράς γης από μοναστήρια και άλλους μεγάλους «ιδιοκτήτες γης» ( εντός ή εκτός εισαγωγικών) σε οικοδομικούς συνεταιρισμούς και φυσικά πρόσωπα. Μήπως ένα σημαντικό μέρος της ετήσιας αύξησης του ΑΕΠ οφείλεται στην ανεξέλεγκτη οικοδομική δραστηριότητα και αυτό εξηγεί το δισταγμό να αντιμετωπισθεί το μεγάλο πρόβλημα των χρήσεων γής, που ζητούν ακόμη και κυβερνητικοί βουλευτές ;

- Γιατί δε μιλάμε όσο πρέπει για την ανάγκη επικαιροποίησης της ποινικής νομοθεσίας για τους εμπρηστές και ιδιαίτερα για την αυστήρή εφαρμογή της από τις διωκτικές αρχές και τα δικαστήρια ;. Ποιος αλήθεια αμφιβάλλει ότι ο εμπρησμός εκ δόλου αποτελεί κακούργημα;

- Γιατί αλήθεια στο πολιτικό λόγο των κομμάτων τηρείται, με πολύ λίγες εξαιρέσεις, αιδήμων σιγή για την τύχη των αυθαιρέτων, τουλάχιστον εκείνων που έχουν τελεσίδικα κριθεί τέτοια;

- Παρότι η πρόσφατη καταστροφή ανέδειξε με διαύγεια ότι η πρόληψη είναι πολύ σημαντικότερη από την καταστολή, η απλή αυτή αλήθεια δε φαίνεται να έχει επαρκώς συνειδητοποιηθεί από τους ταγούς μας.

Για να μην κατηγορηθώ ότι τα βλέπω όλα μαύρα πρέπει να αναγνωρίσω ότι ευτυχώς υπάρχουν μερικές φωτεινές εξαιρέσεις στην όντως μελανή αυτή εικόνα, όπως το πρόγραμμα ορισμένων ‘μικρών’ κομμάτων για το περιβάλλον και οι δημόσιες παρεμβάσεις του επίτιμου προέδρου της Ν. Δημοκρατίας κ. Μητσοτάκη και του ανεξάρτητου βουλευτή κ. Μάνου, που μας κάνουν να ελπίζουμε. Αυτό, αν μη τι άλλο, δείχνει ότι το περιβάλλον φέρνει κοντά άτομα και κόμματα με διαφορετικούς πολιτικούς και ιδεολογικούς προσανατολισμούς. Το περιβάλλον πράγματι είναι κοινή υπόθεση όλων μας και κανείς δεν μπορεί να το μονοπώλήσει ή να το σφετερισθεί. Ακόμη είναι ενθαρρυντική η είδηση που περιέχεται στο σημερινό φύλλο της έγκριτης εφημερίδας σας ότι η Κυβέρνηση, επί τέλους, πήρε μέτρα που ανοίγουν το δρόμο για τη σύνταξη δασικών χαρτών.

ΤΕΛΟΣ

Για τα δάση Νο 2 (20-07-2007)

Γυρίζοντας από μια επίσκεψη μου στο Άγιο Όρος μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι τα δάση και γενικώς η φύση , παρά τις κατά καιρούς πυρκαγιές που σημειώνονται και εκεί , βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση γιατί προφανώς απουσιάζουν οι καταπατητές – οικοπεδοφάγοι και έχει τις δυνατότητες της φυσικής αποκατάστασής της.

Αυτό το πολύ απλό νομίζω ότι μας διαφεύγει στη συζήτηση για τις φωτιές αυτές τις μέρες με αποτέλεσμα να ακούγονται πολλά και διάφορα και να προκαλείται γενική σύγχυση. Γι αυτό με την άδειά σας θα ήθελα να ρωτήσω τους πολιτικούς μας ταγούς τα κάτωθι πολύ απλά :

· Επιχειρήθηκε πρόσφατα εν όψει των επερχόμενων εκλογών, ναι ή όχι, από το Υπουργείο Γεωργίας εισαγωγή τροπολογίας σε νομοσχέδιο με το οποίο νομιμοποιούνταν αυθαίρετα σε περιοχή που ήταν πριν δάσος; ( Παλιά μου τέχνη κόσκινο δηλαδή !).

· Επιχειρήθηκε, ναι ή όχι, στη συνταγματική αναθεώρηση αλλαγή του άρθρου 24 του Συντάγματος που βρήκε αντίθετους ( προς τιμή τους) βουλευτές στους κόλπους της συμπολίτευσης ;.

· Αληθεύει, ναι ή όχι, ότι η χώρα μας είναι η μόνη στον υποτιθέμενο πολιτισμένο κόσμο και σίγουρα μεταξύ εκείνων της ΕΕ, όπου το ίδιο πρόσωπο ηγείται του Υπουργείου Δημόσιων Έργων και του Υπουργείου Περιβάλλοντος ;

· Αληθεύει, ναι ή όχι, το αναγραφέν επανειλημμένα στον τύπο ότι η χώρα μας δεν έχει απορροφήσει από το 2000 ούτε ένα ευρώ από τα κοινοτικά κονδύλια για δασοπροστασία;

· Αληθεύει ναι ή όχι ότι σε πρόσφατη συνάντηση που κάλεσε το ΥΠΕΧΩΔΕ για την Πάρνηθα αγνοήθηκαν τελείως οι μη κυβερνητικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται με μεγάλο κόστος των μελών τους για τηνπροστασία του δάσους;

· Αληθεύει ναι ή όχι η είδηση ότι οι ΟΤΑ που πήραν κονδύλια για δασοποστασία από το Υπουργείο Εσωτερικών δεν τα χρησιμοποίησαν για το σκοπό αυτό ; Καλό θα ήταν να γνωρίζαμε τα μέτρα που πήρε το Υπουργείο κατά των υπεύθυνων τοπικών αρχόντων.

· Αληθεύει ναι ή όχι ότι υπάρχουν προβλήματα συντονισμού μεταξύ των Αρχών που είναι εντεταλμένες με την καταπολέμηση των πυρκαγιών και της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας και πλήρης παραγκωνισμός της δασικής υπηρεσίας ; Πώς είναι δυνατόν, αν κάτι τέτοιο αληθεύει, να έχουμε αποτελέσματα στον άνισο αγώνα με τη φωτιά ;

· Επειδή οι πολιτικοί μας ταγοί πιπιλίζουν σαν καραμέλα ότι για όλα φταίει η ανίκανη και αναποτελεσματική Διοίκηση, ποιος προϊσταται αυτής και ποιος την έχει διαχρονικά γεμίσει ανίκανους και αναποτελεσματικούς κομματικούς εγκάθετους ;

· Γιατί δε συντάσσεται αμέσως Δασολόγιο, έστω των περιοχών που αναμφισβήτα αποτελούν δάσος, όπως πρότεινε πρόσφατα ο ανεξάρτητος βουλευτής κ. Μάνος ; Αυτό θα αποτελούσε γενναία πράξη εκ μέρους της Κυβέρνησης και απτό δείγμα σοβαρότητας για την αποκατάσταση της αξιοπιστίας του πολιτικού κόσμου. Αντίθετα, διχαστικές ιδέες για δήθεν πράσινους εμπρηστές,ορισμένων φωστήρων της κυβέρνησης, είναι πρόδηλο ότι δεν οδηγούν πουθενά, αυξάνουν την πόλωση και αποτελούν μπούμερανγκ.

Επειδή δεν περιμένω να έχει αποτέλεσμα η έκκληση του κ. Θεοδωράκη για συνεννόηση των κομμάτων στο θέμα των πυρκαγιών, – με την οποία, εννοείται, συντάσσομαι ολόψυχα-που είδε το φως της δημοσιότητας σήμερα στην έγκριτη εφημερίδα σας και προβλέπω να συνεχισθεί η κακόγουστη κομματική διαμάχη πάνω στα αποκαϊδια του ελληνικού δάσους, καλό θα ήταν να αφήσουμε την υποκρισία και τα κροκοδείλια δάκρυα και να ομολογήσουμε ότι η έλξη των ψήφων των καταστροφέων του πρασίνου είναι ακαταμάχητη. Με άλλα λόγια we were looking for the enemy and the enemy was us δηλ. Ψάχναμε για τον εχθρό και ο εχθρός ήμασταν εμείς.

ΤΕΛΟΣ

Για τα δάση Νο 1 (02-07-2007)

Πιστεύω ότι αποτελώ μέρος ενός πολύ μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας – δεν έχει σημασία αν είμαστε περισσότεροι ή λιγότεροι από τους υπολοίπους – που δεν μπορεί να εκφράσει με λόγια τα αισθήματα αγανάκτησης και αποτροπιασμού που νιώθει μπροστά στην απίστευτων διαστάσεων εθνική οικολογική τραγωδία την οποία βιώσαμε τις περασμένες μέρες.

Ο Πρωθυπουργός έκανε πολύ καλά να είναι ιδιαίτερα αυστηρός στην αντίδρασή του. Θα κάνει όμως καλύτερα αν δεν περιορισθεί σε υποσχέσεις και προχωρήσει στην επεξεργασία και διατύπωση συνολικού προγράμματος με συγκεκριμένες άμεσες ενέργειες. Αναφέρω ενδεικτικά :

· Αναζήτηση ευθυνών σε όλα τα επίπεδα συμπεριλαμβανομένου του πολιτικού.

· Δημιουργία, επί τέλους, του θεσμικού πλαισίου προστασίας του δάσους με την πρόταση και υιοθέτησή του από τη Βουλή σε συνδυασμό με το σαφή προσδιορισμό των δασικών ζωνών μέσω της κατάρτισης δασολογίου. Αν δε κάνω λάθος η κυβέρνηση αυτή ήλθε στην εξουσία με τη βασική υπόσχεση της επανίδρυσης του κράτους . Αυτό θα αποτελούσε μια πολύ καλή ευκαιρία να τεθεί προ των ευθυνών της και η αντιπολίτευση που κάνει μεγάλο λάθος αν νομίζει ότι θα εισπράξει πολιτικά τη φθορά της κυβέρνησης μόνο με τις επικρίσεις.

· Κατ’απόλυτη προτεραιότητα εξασφάλιση του έμψυχου και άψυχου υλικού στις εντεταλμένες με την προστασία του δάσους υπηρεσίες.

· Άμεσα, προ των εκλογών, τολμηρά μέτρα κατά των καταπατητών που έχουν ‘ αξιοποιήσει’ καμμένες περιοχές των προηγούμενων πυρκαγιών. Αυτό θα αποτελούσε πραγματικό μήνυμα αλλαγής νοτροπίας και απτό δείγμα πολιτικής αξιοπιστίας. Αν το περίφημο πολιτικό κόστος δεν επιτρέπει αυτά, τί εγγυήσεις υπάρχουν ότι δε θα επαναληφθεί η φαρσοκωμωδία αυτή σε βάρος της υγείας του ελληνικού λαού και στο μέλλον με την Πάρνηθα και τις άλλες περιοχές που κάηκαν τώρα;

· Δραστηριοποίηση των διωκτικών μηχανισμών με την υιοθέτηση μεθόδων που εφαρμόζονται με επιτυχία αλλού για τον επί τέλους εντοπισμό και σύλληψη των εμπρηστών. Το θέαμα της ανήμπορης και πάντα κατόπιν εορτής κινητοποιούμενης μοιραίας πολιτείας είναι αυτόχρημα αποκαρδιωτικό και εκθέτει τη δημοκρατία και το νόμο. Στις τοπικές κοινωνίες, για παράδειγμα, πολύ συχνά οι πάντες γνωρίζουν τους απεργαζόμενους την καταστροφή του δάσους εκτός, περιέργως, από τους εκπροσώπους της πολιτείας.

· Τα στοιχειώδη αυτά ολίγα θα έπρεπε να έχουν γίνει όχι σήμερα όχι αύριο αλλά χθες. Αποτελεί φόβο του υπογράφοντος ότι οι πολιτικές μας ελίτ έχουν διαχρονικά υποτιμήσει το βάθος και την έκταση της οργής και αγανάκτησης του μέσου σκεπτόμενου πολίτη στα θέματα περιβάλλοντος. Αλλιώς πώς να εξηγήσει κανείς την είδηση που ήλθε στο φως της δημοσιότητας τις μέρες αυτές ότι δηλ., σύμφωνα με την αρμόδια επιτροπο της ΕΕ, από το 2000 μέχρι σήμερα δεν έχει ζητηθεί από την επίσημη Ελλάδα ούτε ένα ευρώ για δασοπροστασία (!). Αλήθεια τόσο ψηλά βρίσκεται στις προτεραιότητές μας το θέμα αυτό ;

ΤΕΛΟΣ

Εσωτερική πολιτική κατάσταση (12-12-2008)

Τις μέρες αυτές ζούμε στη χώρα μας την κορύφωση ενός δράματος τα στοιχεία του οποίου μαζεύονταν από καιρό.

Η διαχρονική απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών από τα σκάνδαλα και την ανικανότητά τους να αντιμετωπίσουν βασικά προβλήματα της κοινωνίας μας, που συνοδεύονται από εξουσιολαγνεία, εγωισμό και πλεονεξία έκαναν το μίγμα αυτό εκρηκτικό.

Δυστυχώς η κρίση αυτή φαίνεται να είναι βαθύτερη και να ακουμπάει το όλο αξιακό μας σύστημα αφού για χρόνια τώρα ως κοινωνία υποκρινόμαστε.

Ως κράτος μη ασκώντας την καλώς εννοούμενη εξουσία εκεί, όπου και όταν πρέπει για την προστασία της ζωής και της περιουσίας των πολιτών.

Ως οικογένεια, στο όνομα μιας στρεβλής πολιτικής ορθότητας, έχοντας απαξιώσει και μη αναλαμβάνοντας τις γονεϊκές μας ευθύνες και αφήνοντας τα παιδιά μας δηλ. ό,τι πολυτιμότερο έχουμε, βορά στους καιροσκόπους του πολιτικού χρηματιστηρίου και

Τέλος, ως δάσκαλοι, περί πολλά τυρβάζοντας, αναδεικνυόμενοι καθημερινά κατώτεροι των περιστάσεων, ανεχόμενοι μύρια όσα απαράδεκτα στο χώρο μας με αποκορύφωμα το πανεπιστημιακό άσυλο, που έχει κάνει τα ΑΕΙ μπαρουταποθήκες και άντρα κάθε είδους αδικοπραγούντων και τα σχολεία αρένες ατέρμονων κομματικών αντιπαραθέσεων.

Φτάσαμε έτσι αισίως στο χείλος του γκρεμού μπροστά στο οποίο ορρωδούμε και στην ομαδική εθνική παράκρουση να νιώθουμε εθνικά υπερήφανοι γιατί τα παιδιά μας πετροβολούν τα αστυνομικά τμήματα και τους αστυνομικούς ενώ συγχρόνως απορούμε και διαμαρτυρόμαστε για την απουσία της αστυνομίας και του κράτους όταν το χρειαζόμαστε. Αυτή την εικόνα και αυτή την αίσθηση του απόλυτου παραλογισμού έχει κανείς παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων των οκτώ.

Φοβούμαι ότι οδεύουμε προς τον πλήρη κατακερματισμό της κοινωνίας μας και το φαινόμενο των πολιτών που θα παίρνουν το νόμο στα χέρια τους δε θα πρέπει σύντομα να μας ξενίζει.

Η κρίση που περνάμε, όμως, όπως κάθε κρίση, παρουσιάζει και ευκαιρίες συνολικής αντιμετώπισης χρονίζοντων δομικών προβλημάτων – ενδεικτικά λ.χ. τα θέματα της παιδείας πρέπει επί τέλους να αποτελέσουν μια πλατφόρμα ευρύτατης διακομματικής συναίνεσης, μια απόλυτη εθνική προτεραιότητα εκ των ων ουκ άνευ. Έτσι για να αρχίζουμε από κάπου.

Αν, αντίθετα, και πάλι οι ταγοί μας, κατά την προσφιλή τους συνήθεια, επιλέξουν να αφήσουν την κρίση να εκτονωθεί μόνη της και να μην κάνουν τίποτα, τότε αυτά που ζούμε αυτές τις μέρες δε θα είναι παρά ένας απλός σταθμός στο συνεχιζόμενο εθνικό μας κατήφορο.

ΤΕΛΟΣ

Για τα σκουπίδια Νο 1 (27-09-2006)

Επιστολή μου δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Σχετικά με κύριο άρθρο της έγκριτης εφημερίδας σας για το θέμα των σκουπιδιών, που δημοσιεύθηκε προ καιρού, θα ήθελα να εξάρω από τις στήλες σας την πρωτοβουλία επτά Δήμων ( Κηφισιάς, Μελισσίων, Πεύκης, Φιλοθέης, Αμαρουσίου, Χαλανδρίου και Βριλησσίων) να μοιράσουν στους δημότες τους ειδικές μπλε ανθεκτικές σακκούλες για την αποκομιδή ανακυκλώσιμων υλικών συσκευασίας όπως χαρτιών, πλαστικών, υαλικών, αλουμινίων, δοχείων φτιαγμένων από κάθε υλικό κ.λ.π. και την τοποθέτηση δίπλα στους γνωστούς μεγάλους πορτοκαλί κάδους άλλων μικροτέρων μπλε χρώματος για την απόθεση των απορριμματων της κατηγορίας αυτής.

Τα απορρίμματα αυτά αποτελούν σίγουρα, αν όχι περισσότερο, οπωσδήποτε πάντως άνω του ημίσεως του συνόλου των απορριμμάτων κάθε νοικοκυριού. Σε όγκο μάλιστα, όπως η καθημερινή πείρα δείχνει, το ποσοστό αυτό είναι πολύ υψηλότερο. Αν η πληροφόρησή μου είναι ακριβής, τα υλικά αυτά συλλέγονται χωριστά από τα άλλα απορρίμματα και στη συνέχεια αξιοποιούνται από ιδιωτική εταιρεία με την οποία έχουν συμβληθεί οι εν λόγω δήμοι.

Αν πολύ λίγο μέρος της φαιάς ουσίας που δαπανάται στη χώρα μας για τη διαχείριση των σκουπιδιών στο τέλος της αλυσσίδας ( χωματερές ) με όλες τις ατελείωτες άσκοπες συζητήσεις και αντιδικίες με τοπικούς φορείς και την Ευρωπαϊκή Ένωση, επικεντρωνόταν στη προώθηση, διεύρυνση και διάδοση τέτοιων ( πιλοτικών ? ) προγραμάτων που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στη ρίζα του, είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι πολλά θα μπορούσαν να αλλάξουν. Ιδιαίτερα, αν οι ΟΤΑ προχωρούσαν, οπως γίνεται σε πολλά μέρη του κόσμου, στο μοίρασμα στα νοικοκυριά ανακυκλούμενων πλαστικών σάκων μιας χρήσης, όπου θα τοποθετούνταν τα οργανικά απορρίμματα (αποφάγια, χόρτα, φρούτα κ.λπ.) και θα αξιοποιούνταν στη συνέχεια ως λίπασμα.

Για να γίνουν τα παραπάνω χρειάζονται τρία πολύ απλά :

· Να αφήσουμε τα μεγάλα και κούφια λόγια, ιδιαίτερα οι υποψήφιοι δημοτικοί ταγοί μας, και να καταπιασθούμε με απλές πρακτικές λύσεις του μεγάλου αυτού προβλήματος.

· Να παύσουμε να βλέπουμε τα απορρίμματα σαν « σκουπίδια» και αφ’υψηλού και να τα δούμε ως πολύτιμη πηγή πρώτων υλών, όπως πραγματικά είναι, σε ένα πλανήτη που συνεχώς τον κάνουμε φτωχότερο και και πιο άσχημο.

· Να παύσουμε να διεκδικούμε τη μίζερη ελληνική εξαιρεσιμότητά μας ( ξέρετε εδώ είναι Ελλάδα !) εκτός κι αν θέλουμε να συνεχίσουμε να βράζουμε στο επαρχιωτικό βρώμικο ζουμί μας, όντας με μια άλλη βαλκανική χώρα, οι τελευταίοι στην Ευρώπη και στο θέμα αυτό.

ΤΕΛΟΣ

Για την εσωτερική πολιτική κατάσταση (24-10-2008)

Επιστολή μου δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Τα δραματικά γεγονότα των τελευταίων ημερών αναδεικνύουν κατά τρόπο εναργή τις παθογένειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Όσοι, όμως, διαχειρίζονται τις τύχες αυτού του τόπου εδώ και χρόνια, και ιδιαίτερα μετά την Μεταπολίτευση, και συντέλεσαν καταφατικά ή αποφατικά στη διαμόρφωση του ισχύοντος συνταγματικού πλαισίου έχουν μεγάλες ευθύνες, αφού με κορυφαίες επιλογές τους, όπως η εξασφάλιση ουσιαστικά του ατιμώρητου των Υπουργών και των Βουλευτών και ο διορισμός της ηγεσίας της Δικαιοσύνης παραβιάζονται δύο βασικές συνταγματικές αρχές ( της ισότητας των πολιτών ενώπιον του νόμου και εκείνη της διάκρισης των εξουσιών), και κλονίζεται η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους θεσμούς,την πολιτική και τους πολιτικούς. Μήπως αλήθεια έφθασε η στιγμή να δούμε πού αλλού στον πολιτισμένο κόσμο ισχύουν παρόμοιοι νόμοι ;

Κυβερνώντες και κυβερνώμενοι, έτσι, αντί να εγκύπτουμε πάνω στα πολλά και σοβαρά προβλήματα της χώρας ασχολούμαστε συνεχώς με τα σκάνδαλα και τη σκανδαλολογία και βιώνουμε την πολιτική ως ένα ατέρμονα κύκλο συνεχώς επανερχόμενων προβλημάτων και ένα χαμηλής ποιότητας θέαμα προς τέρψη των δελτίων των οκτώ και όσων δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την πολιτική από το ποδόσφαιρο. Συχνά υπό τις ιαχές και υλακές αμετροεπών ‘μπουρδολόγων’, λαϊκιστών γενναιόδωρα ανταμειβόμενων για τις ΄υπηρεσίες’ τους προς τους εκάστοτε κρατούντες.

Άμεσο συνεπακόλουθο των ανωτέρω είναι η επικοινωνία να υποκαθιστά την ουσία της πολιτικής στο μέτρο που η διαδρομή, άνοδος και πτώση του μόλις αποχωρήσαντος από την Κυβέρνηση ‘μάγου’ της επικοινωνίας να παραπέμπει και να θυμίζει τον αντίποδά του στην αντίπαλη ομάδα γνωστό και ως ‘θείο βρέφος’. Βίοι παράλληλοι δηλ. που περιμένουν τον Πλούταρχό τους.

Οι τακτικισμοί,η εριστικότητα και η αδυναμία εξεύρεσης κοινού εδάφους των πρωταγωνιστών του δράματος φέρνουν στο νου το συνδικαλισμό του Πανεπιστημίου,όπου ανδρώθηκαν οι περισσότεροι. Ας ελπίσουμε ότι δεν μας επιφυλάσσουν, με την συνεχή υποβάθμιση του πολιτικού διαλόγου, ως φινάλε, την τύχη του κορυφαίου φοιτητικού συνδικαλιστικού οργάνου, της ΕΦΕΕ..

Σχετικά καλό θα ήταν να μη αγνοούμε και να φρονηματιζόμαστε από τη βαθιά δυσπιστία πολιτισμών τόσων διάφορων και μακρινών στο χώρο και το χρόνο όσον του αρχαίου ελληνικού ( Σωκράτης), της Καινής Διαθήκης ( η αποστροφή του Χριστού προς τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους) αλλά και του σύγχρονου ιαπωνικού έναντι των σοφιστών-ρητόρων- δημαγωγών οι οποίοι καταδυναστεύουν, μπερδεύουν και ταλανίζουν το σύγχρονο ελληνικό πολιτικό λόγο και την Εκκλησία του Δήμου . ( Σ.Σ. ο υπογράφων θήτευσε πρέσβης της Ελλάδος στην Ιαπωνία επί τετραετία 1998-2002 και ομιλεί μετά λόγου γνώσης)

Στ’ αλήθεια ακούει, ή ενδιαφέρεται κανείς ν’ακούσει, την κραυγή απόγνωσης του λαού για τα πραγματικά του προβλήματα και τις από μακρού επιβαλλόμενες αναγκαίες δομικές αλλαγές του σαθρού πολιτικού εποικοδομήματος αυτής της χώρας, πριν είναι πολύ αργά ;

ΤΕΛΟΣ

Για Καποδίστρια ΙΙ (20-08-2008)

Επιστολή μου δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Επιστρέφοντας από ολιγοήμερες διακοπές στη Μεσσηνιακή Μάνη, όπου βρίσκεται η ιδιαίτερη πατρίδα μου ( Δημ. Διαμέρισμα Αγίου Νίκωνος Δήμου Λεύκτρου), θα ήθελα να σας κάνω κοινωνό ενός προβλήματος που πιστεύω ότι υπάρχει και αλλού και ίσως να ήταν χρήσιμο για τον κ. Υπουργό Εσωτερικών να το γνωρίζει.

Διάχυτη, λοιπόν, ήταν η πεποίθηση των ολίγων μονίμων κατοίκων και των πολλών θερινών επισκεπτών του Διαμερίσματος αυτού ότι όσο χρήσιμη, λειτουργική και επιβαλλόμενη ήταν η μεταρρύθμιση του Καποδίστρια Ι,( με την οποία η πρώην ομώνυμη Κοινότητα υπήχθη στο Δήμο Λεύκτρου με πρωτεύουσα την Καρδαμύλη), τόσο περιττή, αναποτελεσματική και επικίνδυνη θα ήταν η υπαγωγή της, στα πλαίσια ενός Καποδίστρια ΙΙ, στο Δήμο Καλαμάτας.

Πέραν της αναπόφευκτης σύγχυσης και επικάλυψης ενός τέτοιου μεγα- Δήμου με το Νομό Μεσσηνίας, διερωτάται κανείς πώς θα εξυπηρετούνταν από μια τέτοια γιγάντωση τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της πόλης της Καλαμάτας και των δύο Δήμων Της Μεσσηνιακής Μάνης ( Λεύκτρου και Αβίας) που θα απορροφούσε. Αντίθετα, λογική και λειτουργική φαίνεται η ιδέα της συνένωσης σε ένα των δύο αυτών γειτονικών και σχετικά μικρών Δήμων. Ασφαλώς το Υπουργείο Εσωτερικών θα έχει τους λόγους του για τη μεταρρύθμιση αυτή καλό όμως θα ήταν να γνωρίζει και πώς αισθάνονται οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και τι δουλεύει στην πράξη και τι όχι. Έτσι το μεγάλωμα μια διοικητικής οντότητας, ενώ γενικώς φαίνεται και είναι καλό, από ένα σημείο και πέρα γίνεται μειονέκτημα.

Ελπίζω οι ανωτέρω απλές σκέψεις να έχουν κάποια χρησιμότητα και ωφέλεια για τους αρμοδίους αν λειτουργήσουν προληπτικά και αποτρέψουν μια μεταρρύθμιση που θα μπορούσε, στη συγκεκριμένη και άλλες παρεμφερείς περιπτώσεις σε άλλα μέρη της Ελλάδος, να οδηγήσει στο αντίθετο του επιδιωκόμενου αποτελέσματος.

ΤΕΛΟΣ

Για τη (λαθρομετανάστευση) Νο 1 (11-05-2009)

Δύσκολα μπορεί κανείς να προσπεράσει και ν’ αφήσει ασχολίαστο το εξαιρετικά εμπεριστατωμένο και εύστοχο άρθρο του κ. Σ. Λυγερού για τη λαθρομετανάστευση στη χθεσινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής (10-05-2009) , παρά το κλίμα πόλωσης του πολιτικού λόγου καθ’οδό προς τις ευρωεκλογές της 7^ης Ιουνίου.

Είναι όντως εφιαλτικά και τα νούμερα και οι προοπτικές που εκτίθενται εκεί και επιβεβαιώνουν τις εντυπώσεις που κανείς προσλαμβάνει περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας. Χαρακτηριστικά λέγεται ότι οι γειτονιές κάτω από την Ομόνοια κατοικούνται ήδη κατά 70% από αλλοδαπούς.

Και όσον αφορά στις χώρες προέλευσης της Αφρικής και Μ. Ανατολής με τα γνωστά προβλήματα υπανάπτυξης , πολιτικής αστάθειας και συγκρούσεων θα μπορούσε κανείς ν΄αντιληφθεί τις δυσκολίες επαναπροώθησης των λαθρομεταναστών που προέρχονται από τις περιοχές αυτές

Η γειτονική φίλη και σύμμαχος Τουρκία, όμως, που φιλοδοξεί να γίνει μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας είναι απολύτως απαράδεκτο να προωθεί προς την Ελλάδα εδώ και χρόνια κύματα εξαθλιωμένων μαζών λαθρομεταναστών και στη συνέχεια, παρά την ύπαρξη σχετικής συμφωνίας, να μη τους δέχεται πίσω , ως έχει υποχρέωση.

Η πολιτική της Άγκυρας είναι προφανής και δε χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός περί τα διεθνή για να την καταλάβει. Εκείνο που εκφράζεται συνήθως ως φόβος ότι δηλ. στην περίπτωση εισόδου της στην ΕΕ θα εξαγάγει το περισσεύον δημογραφικό της δυναμικό στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη, η γείτων χώρα το πραγματοποιεί ούτως ή άλλως στο πλαίσιο ενός σχεδίου ‘στρατηγικής έντασης’ που δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για τους μακροχρόνιους στόχους του. Όπως κατάφερε , επωφελούμενη των δικών μας αδυναμιών , να προσεταιρισθεί με βάση τη θρησκεία τους Πομάκους και του Τσιγγάνους στη Θράκη με τον ίδιο τρόπο και την ίδια μέθοδο θα επιδιώξει στο μέλλον, μέσα από την όσμωση, την ομογενοποίηση όλων των μουσουλμάνων της Ελλάδος για να εμφανισθεί στη συνέχεια, μολονότι λαϊκό καθεστώς, στα μάτια της Ευρώπης και του κόσμου ως ο προστάτης τους . Το κεμαλικό καθεστώς μας έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους αντιφάσεις και έχει πρόσφατα δώσει σχετικά δείγματα γραφής με τους Τούρκους της Γερμανίας.

Το ψευτοδίλημμα που παρατηρούμε συχνά στο δημόσιο λόγο στη χώρα μας ανάμεσα σε μια «αριστερή προοδευτική» προσέγγιση και μια « δεξιά ρατσιστική» αντιμετώπιση του προβλήματος των λαθρομεταναστών είναι υπεραπλουστευτικό και δεν οδηγεί πουθενά. Αντίθετα είναι υποπροϊόν της στρατηγικής έντασης και της τακτικής διαίρει και βασίλευε της Άγκυρας. Γι αυτό συμφωνώ με τον κ. Λυγερό ότι στην τελευταία πρέπει να γίνει απολύτως σαφές ότι, όσο ακολουθεί την πολιτική αυτή, η στάση της Ελλάδος στην ενταξιακή της πορεία κάθε άλλο παρά δεδομένη είναι.

Οι Ευρωπαίοι εταίροι πρέπει επίσης να καταλάβουν το μέγεθος και τη σημασία του προβλήματος για τη χώρα μας λόγω και της γεωγραφικής της θέσης και των δημογραφικών συσχετισμών. Όσο κι αν θα τόνιζε κανείς τη σοβαρότητά του δύσκολα θα μπορούσε να θεωρηθεί υπερβολικός. Φθάνει να δει τη γειτονική Ιταλία και τα μέτρα που παίρνει για το πρόβλημα αυτό, μολονότι ο πληθυσμός της είναι πολύ μεγαλύτερος από εκείνον της Ελλάδος και ο αριθμός των λαθρομεταναστών που επιχειρούν να μπουν εκεί πολύ μικρότερος .

Όταν η Ιαπωνία, χώρα 125 εκατομμυρίων ψυχών, στην οποία ο υπογράφων θήτευσε ως Πρέσβης μεταξύ 1998 και 2002, ανησυχεί για την ενσωμάτωση μιας χούφτας 500.000 Κορεατών, κάθε δικός μας εφησυχασμός αποτελεί επιεικώς πράξη εθνικής ανευθυνότητας για το μέλλον αυτού του τόπου και την επιβίωση αυτού του λαού.

Αν στους Σελτζούκους και τους Οθωμανούς Τούρκους πήρε πεντακόσια περίπου χρόνια ( από τη μάχη του Ματζικέρτ το 1071 μέχρι την πτώση της Κων/λης το 1453 ) να εξισλαμίσουν πρώτα μεθοδικά και να εκτουρκίσουν στη συνέχεια τη Μικρά Ασία με προπομπούς αλλεπάλληλα μαζικά κύματα νομάδων Τουρκομάνων (σχετ. Βλ. Σπ. Βρυώνη, Η παρακμή του Μεσαιωνικού Ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η διαδικασία εξισλαμισμού 11^ος -15^ος αιώνας , Εκδόσεις Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης) μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι στη σύγχρονη Τουρκία, με δεδομένους τους σημερινούς δημογραφικούς συσχετισμούς και τη μέθοδο της λαθρομετανάστευσης, θα χρειασθεί για να κάνει το ίδιο στην κυρίως Ελλάδα πολύ λιγότερος χρόνος.

ΤΕΛΟΣ

Για τα σκουπίδια Νο 2 (9.03.09)

Επιστολή μου που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ":

Θέλω να συγχαρώ τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ και την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ για τη στεφθείσα με επιτυχία ευγενή προσπάθειά τους να ευαισθητοποιηθούν οι κάτοικοι του Λεκανοπεδίου και να βοηθήσουν στη δενδροφύτευση των ορεινών όγκων που το περιβάλλουν. Είναι ακόμη ενθαρρυντική και πολλά υποσχόμενη η θετική ανταπόκριση της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών στην πρωτοβουλία αυτή.

Η συζήτηση για το περιβάλλον, όσο κι αν έχει γίνει μόδα τελευταία, δε φτάνει νομίζω για να αναδείξει επαρκώς τα απαράδεκτα κενά και τις καθυστερήσεις του αρμόδιου Υπουργείου και των ΟΤΑ που πληρώνει και θα πληρώνει ακριβά η χώρα μας στο μέλλον με μεγαλύτερο θύμα την υγεία των κατοίκων της και τη μοναδική ίσως βαριά της βιομηχανία, τον τουρισμό. Σχετικά ο υπογράφων, ακούγοντας αυτές τις μέρες για το περιβαλλοντικό έγκλημα που συντελείται σε βάρος της υγείας και της ζωής των κατοίκων της περιοχής του Ασωπού και τις συνεχώς παρατηρούμενες κρίσεις στη διάθεση των αστικών αποβλήτων, με πιο πρόσφατη εκείνη του Γυθείου Λακωνίας, διερωτάται τι άραγε πρέπει να συμβεί ακόμη ώστε να αφυπνισθούν οι αρμόδιοι και να προχωρήσουν στην υλοποίηση των παρακάτω πολύ απλών αρχών :

- Αυστηρή εφαρμογή της γενικώς ισχύουσας αρχής « ο ρυπαίνων πληρώνει» και όπου αυτό δε φαίνεται να είναι αρκετό για την αποτροπή της ρύπανσης των υδάτων και του υδροφόρου ορίζοντα της περιοχής , οριστικό κλείσιμο της βιομηχανικής ή άλλης παραγωγικής μονάδας που δεν φροντίζει για την ασφαλή αποκομιδή και διάθεση των αποβλήτων της και ιδιαίτερα εκείνων που είναι τοξικά. Η σχετική τεχνολογία υπάρχει. Όποιος αντιπαραθέτει επιχειρήματα υψηλού οικονομικού κόστους ή επισείει τον κίνδυνο της ανεργίας θέλει προφανώς , παραγνωρίζοντας ό,τι συμβαίνει στο στοιχειωδώς πολιτισμένο κόσμο, να θέσει τους φόβους αυτούς ψηλότερα από την υγεία και τη ζωή των ανθρώπων που ζουν κοντά στις μονάδες αυτές και είναι τα μεγάλα θύματά τους. Το αυτό ισχύει και για τα νοσοκομειακά απόβλητα.

-Αντιμετώπιση του προβλήματος των αστικών απορριμμάτων με τον αυστηρό διαχωρισμό τους μεταξύ οργανικών και μη στην πηγή παραγωγής τους δηλ. στο κάθε νοικοκυριό και πριν βγουν από το σπίτι και τοποθετηθούν στον κάδο. Οι κύριοι δημοτικοί άρχοντες, αντί να προσπαθούν να τετραγωνίσουν τον κύκλο, σπαζοκεφαλιάζοντας για τον τρόπο διάθεσης όλων των απορριμμάτων φύρδην-μίγδην – κανείς φυσικά δε θέλει στην αυλή του τα σκουπίδια του γείτονα- είναι καιρός να δουν τα πλεονεκτήματα της μεθόδου αυτής που δεν είναι πρωτότυπη (εφαρμόζεται με επιτυχία σε πολλές χώρες του κόσμου) αλλ’ίσως για μας πρωτόγνωρη :

α) εξασφάλιση φθηνού βιολογικού λιπάσματος με την κομποστοποίηση των οργανικών υπολοίπων που κάθε νοικοκυριό παράγει σε διάφορες ποσότητες. Είμαι σίγουρος ότι όσοι μένουν σε σπίτια με αγροκτήματα είναι οικείοι με τη μέθοδο αυτή.

β) ευκολότερη διάθεση δια της ανακύκλωσης των λοιπών υλικών όπως χαρτιά, γυαλιά, μέταλλα, συσκευασίες κ.λ.π. κάτι που δειλά έχει ήδη αρχίσει με τους μπλε κάδους.

γ) Αντιμετώπιση επί τέλους του άγους της πλαστικής σακούλας που πρέπει να διατίθεται μόνο αν είναι βιοδιασπώμενη.

Εν ολίγοις νομίζω ότι δεν μας λείπουν ούτε οι ιδέες ούτε η μέθοδος αλλ’ούτε και τα χρήματα, αν αναλογισθεί κανείς το κόστος της συνέχισης της απαράδεκτης κατάστασης που βιώνουμε σήμερα στη χώρα μας στο τομέα αυτό. Εκείνο που φοβούμαι ότι τελικά λείπει είναι η απέχθειά μας προς το συγκεκριμένο και ο δισταγμός μας να δούμε το καινούργιο και να προχωρήσουμε στις απαιτούμενες ρήξεις. Η κοινωνία, πάντως , αν κρίνει κανείς από τη μαζική ανταπόκριση του κόσμου στο ηλεκτρονικό δημοψήφισμα του ΣΚΑΙ για τον Ασωπό φαίνεται να είναι ώριμη για την αποδοχή πρωτοβουλιών προς την κατεύθυνση αυτή. Αυτό είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο.

ΤΕΛΟΣ

Οι Απόψεις μου στον Κυβερνοχώρο

Η δυνατότητα να εκφράζομαι ως απλός πολίτης στον Κυβερνοχώρο μου φέρνει στο νου την Αγορά του Δήμου της αρχαίας Αθήνας. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα μορφή δημόσιου διαλόγου και άμεσης δημοκρατίας. Η επικοινωνία αυτή με το ευρύ κοινό είναι σημαντική τόσο για αυτόν που γράφει όσο και για εκείνους που τον διαβάζουν. Ο λόγος που επέλεξα το μέσο αυτό είναι γιατί μου δίνει τη δυνατότητα της μεγαλύτερης δυνατής επικοινωνίας με άλλους ενεργούς πολίτες. Εννοείται ότι εποικοδομητικά σχόλια πάνω στις ιδέες μου είναι ευπρόσδεκτα διότι πιστεύω ότι κανείς δεν κατέχει την εξ αποκαλύψεως αλήθεια και όλοι έχουμε να ωφεληθούμε από την ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων. Πιστεύω ότι με τις παρεμβάσεις μου αυτές μικραίνει η τάση ιδιότευσης που όλοι έχουμε μέσα μας και μας κάνει περισσότερο ενεργούς και καλύτερους πολίτες.

Τα θέματα ενδιαφέροντός μου είναι η εξωτερική πολιτική, η πολιτική επικαιρότητα, το περιβάλλον, τρέχοντα κοινωνικά θέματα και ο πολιτισμός στην ευρύτερή του έννοια.

Προσβλέπω στη γνωριμία και ανταλλαγή απόψεων εξίσου με αυτούς που συμφωνούν και με αυτούς που διαφωνούν μαζί μου.