Τις μέρες αυτές ζούμε στη χώρα μας την κορύφωση ενός δράματος τα στοιχεία του οποίου μαζεύονταν από καιρό.
Η διαχρονική απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών από τα σκάνδαλα και την ανικανότητά τους να αντιμετωπίσουν βασικά προβλήματα της κοινωνίας μας, που συνοδεύονται από εξουσιολαγνεία, εγωισμό και πλεονεξία έκαναν το μίγμα αυτό εκρηκτικό.
Δυστυχώς η κρίση αυτή φαίνεται να είναι βαθύτερη και να ακουμπάει το όλο αξιακό μας σύστημα αφού για χρόνια τώρα ως κοινωνία υποκρινόμαστε.
Ως κράτος μη ασκώντας την καλώς εννοούμενη εξουσία εκεί, όπου και όταν πρέπει για την προστασία της ζωής και της περιουσίας των πολιτών.
Ως οικογένεια, στο όνομα μιας στρεβλής πολιτικής ορθότητας, έχοντας απαξιώσει και μη αναλαμβάνοντας τις γονεϊκές μας ευθύνες και αφήνοντας τα παιδιά μας δηλ. ό,τι πολυτιμότερο έχουμε, βορά στους καιροσκόπους του πολιτικού χρηματιστηρίου και
Τέλος, ως δάσκαλοι, περί πολλά τυρβάζοντας, αναδεικνυόμενοι καθημερινά κατώτεροι των περιστάσεων, ανεχόμενοι μύρια όσα απαράδεκτα στο χώρο μας με αποκορύφωμα το πανεπιστημιακό άσυλο, που έχει κάνει τα ΑΕΙ μπαρουταποθήκες και άντρα κάθε είδους αδικοπραγούντων και τα σχολεία αρένες ατέρμονων κομματικών αντιπαραθέσεων.
Φτάσαμε έτσι αισίως στο χείλος του γκρεμού μπροστά στο οποίο ορρωδούμε και στην ομαδική εθνική παράκρουση να νιώθουμε εθνικά υπερήφανοι γιατί τα παιδιά μας πετροβολούν τα αστυνομικά τμήματα και τους αστυνομικούς ενώ συγχρόνως απορούμε και διαμαρτυρόμαστε για την απουσία της αστυνομίας και του κράτους όταν το χρειαζόμαστε. Αυτή την εικόνα και αυτή την αίσθηση του απόλυτου παραλογισμού έχει κανείς παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων των οκτώ.
Φοβούμαι ότι οδεύουμε προς τον πλήρη κατακερματισμό της κοινωνίας μας και το φαινόμενο των πολιτών που θα παίρνουν το νόμο στα χέρια τους δε θα πρέπει σύντομα να μας ξενίζει.
Η κρίση που περνάμε, όμως, όπως κάθε κρίση, παρουσιάζει και ευκαιρίες συνολικής αντιμετώπισης χρονίζοντων δομικών προβλημάτων – ενδεικτικά λ.χ. τα θέματα της παιδείας πρέπει επί τέλους να αποτελέσουν μια πλατφόρμα ευρύτατης διακομματικής συναίνεσης, μια απόλυτη εθνική προτεραιότητα εκ των ων ουκ άνευ. Έτσι για να αρχίζουμε από κάπου.
Αν, αντίθετα, και πάλι οι ταγοί μας, κατά την προσφιλή τους συνήθεια, επιλέξουν να αφήσουν την κρίση να εκτονωθεί μόνη της και να μην κάνουν τίποτα, τότε αυτά που ζούμε αυτές τις μέρες δε θα είναι παρά ένας απλός σταθμός στο συνεχιζόμενο εθνικό μας κατήφορο.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου