Για τα δάση 29-08-2007

Θα συμφωνήσουμε όλοι, νομίζω,ότι η Κυβέρνηση έχει όχι μόνο το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να αναζητήσει παντού τους υπαίτιους της πρωτοφανούς καταστροφής που έπληξε τη χώρα μας.

Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι όλοι εμείς οι υπόλοιποι δε δικαιούμαστε και δεν έχουμε υποχρέωση να θέτουμε ερωτήματα ακριβώς από σεβασμό στα θύματα της τραγωδίας και ενόψει της εκλογικής συγκυρίας που προβληματίζει έντονα πολιτικούς και πολίτες.

Έτσι οι όροι πολιτικοί και πολιτικές εμπεριέχουν ένα μίνιμουμ προβλεπτικότητας και κρίνονται τελικά, μας αρέσει ή όχι, από την αποτελεσματικότητά τους:

64 νεκροί , άνω των 2 εκατομμύρια στρέμματα καμμένου δάσους και ανυπολόγιστες ζημιές σε σπίτια, υποδομές και τον παραγωγικό ιστό της περιοχής είναι τα αποτελέσματα που έχουμε μπροστά μας.

Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση είχαν προειδοποιηθεί έγκαιρα για το δύσκολο καλοκαίρι που περίμέναμε ενόψει του θερμού χειμώνα και των δυσμενών διεθνών κλιματικών συνθηκών, λόγω της ανόδου της θερμοκρασίας σε παγκόσμιο επίπεδο, και έδιναν καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις.

Από την άλλη πλευρά από το 1993 παραμένει αδρανής στα συρτάρια της Βουλής ομόφωνη απόφαση της Εθνικής Αντιπροπσωπείας για μια ολοκληρωμένη αντιμετώπιση της προστασίας του δάσους και του περιβάλλοντος. Εικάζω λόγω έλλειψης πόρων – αφού, δυστυχώς τα δέντρα και τα ζώα του δάσους δεν ψηφίζουν- και της ‘ ευγενούς’ παράδοσης των ελληνικών κομμάτων να μη δίνουν συνέχεια στις όποιες καλές ιδέες των αντιπάλων τους. Εννοείται πολύ μικρό μέρος των χρημάτων που θα κοστίσει η επούλωση των πληγών της τωρινής καταστροφής θα επαρκούσαν τότε για τη λήψη προφυλακτικών μέτρων.

Από το 2000 μέχρι σήμερα, αν δεν κάνω λάθος, οι ελληνικές κυβερνήσεις που είχαν την ευθύνη αυτού του τόπου, δεν ζήτησαν και δεν πήραν ούτε ένα ευρώ για δασοπροστασία από κοινοτικά κονδύλια, σε αντίθεση με πολλές άλλες ευρωπαίκές χώρες που έχουν το ίδιο και μικρότερο πρόβλημα από μας.

Είναι ακριβές ότι κονδύλια που διατέθηκαν από το ΥΠΕΣ για προστασία του δάσους στις Νομαρχίες κατέληξαν σε «πολιτιστικές» εκδηλώσεις και «πανηγυράκια», όπως μεταδόθηκε σήμερα από το ραδιοφωνικό σταθμό του Αντέννα; Τι έκανε το Υπουργείο και ο Υπουργός για να ελέγξει την απαράδεκτη αυτή πρακτική ;

Εντάσσονται άραγε στην υπεσχημένη από την Κυβέρνηση επανίδρυση του κράτους το συνεχιζόμενο θλιβερό προνόμιό μας να είμαστε η μόνη χώρα της ΕΕ χωρίς ισχυρό και αυτόνομο Υπουργείο Περιβάλλοντος, εξουθενωμένη, αν όχι ανύπαρκτη Δασική Υπηρεσία, εξασθενημένη Υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας, συνυπευθυνότητα ΥΠΕΣ και Υπουργείου Δημόσιας Τάξης στο θέμα των πυρκαγιών, εν όλίγοις διασπορά της σχετικής ευθύνης με αποτέλεσμα το σημερινό αλλαλούμ ;Ο στρατός με τις δεδομένες ικανότητές του σε μέσα και προσωπικό για δασοπυρόσβεση γιατί χρειάσθηκε σχεδόν μια βδομάδα για να μπει στον πόλεμο της φωτιάς και αφού η κατάσταση είχε φθάσει στο μη παρέκει;

Με τα χιλιάδες ακίνητα τελεσίδικα χαρακτηρισμένα αυθαίρετα, που περιμένουν πάντα κατεδάφιση, τί σκοπεύουν να κάνουν τα κόμματα που ζητάνε τη ψήφο μας και γιατί τηρούν αιο διαρκές αυτό έγκλημα κατά του δάσους και του περιβάλλονος, δηλ. όλων μας ; Ισχύει άραγε αυτό που έχει κατά καιρούς ακουσθεί από κυβερνητικά χείλη ότι δηλ. δεν υπάρχουν τα σχετικά κόνδύλια ; Αν είναι έτσι να μην απορούμε και να μην χαρακτηρίζουμε ακραία την άποψη ότι η πολιτική του ελληνικού κράτους έναντι του δάσους είναι με συνέπεια εχθρική, άν όχι δολοφονική. Αφού η ευθύνη για την κατεδάφιση είναι, αν δεν κάνω λάθος, των νομαρχιών γιατί αυτές δεν ελέγχονται από το ΥΠΕΣ ;

Το ότι οι πολιτικοί μας τρέχουν τώρα να δείξουν τις περιβαλλοντικές τους ευαισθησίες δεν εκπλήσσει κανένα. Είναι οι ίδιοι εκείνοι που στη μεγάλη τους πλειονότητα χαρακτήριζαν μέχρι πρόσφατα αιθεροβάμονα κα κλείσω με την λίαν εύστοχη παρατήρηση αρθρογράφου στην έγκριτη εφημερίδα σας ότι χειρότερο κι από την καταστροφή που αντιμετωπίζουμε θα ήταν να μην διδαχθούμε τίποτα απ’αυτήν.

Για τα δάση Νο 7 ( 24-08-09)

O Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλιας έχει πει προσφυώς ότι ο αγώνας για το περιβάλλον είναι αγώνας για τη δημοκρατία.

Εξάλλου ο Δ/ντής της Καθημερινής κ. Α. Καρκαγιάννης έγραφε στο φύλλο της περασμένης Κυριακής της έγκριτης εφημερίδας σας ότι « η περιφρούρηση του περιβάλλοντος είναι αξία για την οποία χρειάζεται να επιστρατεύσουμε όλον τον πατριωτισμό μας, παλαιό και νέο, για να την υπερασπισθούμε. Είναι η περιφρούρηση του Φυσικού Περιβάλλοντος της πατρίδας μας που δέχεται βάρβαρες επιθέσεις και επιδρομές και οφείλουμε να την υπερασπισθούμε».

Δυστυχώς αυτές τις μέρες συντελέσθηκε μια ακόμη μεγάλη καταστροφή του δασικού πλούτου της χώρας μας στο μακρύ κατάλογο αυτών που παρατηρούμε , από το 1974 και μετά, ιδιαίτερα στην περιοχή που περιβάλλει το Λεκανοπέδιο. Είναι σίγουρο ότι θα ακούσουμε και πάλι μεγάλα λόγια, υποσχέσεις και δεσμεύσεις εκ μέρους των πολιτικών μας ταγών τις οποίες, δυστυχώς η μέχρι τώρα πείρα του πρόσφατου παρελθόντος μας δυσκολεύει πολύ να πιστέψουμε.

Πράγματι οι πολιτικές στο θέμα του περιβάλλοντος των δύο μεγάλων κομμάτων, που κυβέρνησαν αυτό τον τόπο την περίοδο της Μεταπολίτευσης, αν κρίνει κανείς από τα δασοκτόνα αποτελέσματά τους, δεν ήταν ούτε δημοκρατικές (σύμφωνα με τον κ. Παπούλια) ούτε πατριωτικές (σύμφωνα με τον κ. Καρκαγιάννη) αφού, αντίθετα με τη στομφώδη ρητορική τους περί του αντιθέτου, στην πράξη ενθάρρυναν και επιβράβευσαν όλους όσους απειργάσθηκαν την καταστροφή του περιβάλλοντος αυτού του τόπου. Ηθελημένα ή από παράλειψη χάριν μιας κακώς εννοούμενης οικιστικής ανάπτυξης που ευνοούσε στα πράγματα την απόκτηση βίλας και εξοχικού από τους μικρομεσαίους χλιδάτους νεόπλουτους της νέας οικονομικής τάξης.

Και το χειρότερο ίσως από όλα, με τη συστηματική ανοχή και επιείκεια έναντι των παρανομούντων και αυθαιρέτως οικοδομούντων οι πολιτικές αυτές υπονόμευσαν το αίσθημα δημοκρατίας και ισοπολιτείας των πολιτών και του κράτους δικαίου γενικότερα. Προκαλώντας σχεδόν αναπόδραστα πριν και μετά κάθε εκλογές ( όχι ανεξήγητα οι μεγάλες περιβαλλοντικές καταστροφές σημειώνονται εν αναμονή εκλογών) ένα νέο κύκλο αυθαιρεσίας και παρανομίας και δυσφημώντας , δυστυχώς, το καθεστώς της Μεταπολίτευσης.

Για τα δάση (24-08-09) Νο 8

Η νέα μεγάλη οικολογική καταστροφή που ζήσαμε το περασμένο Σαββατοκύριακο ( 170.000 στρέμματα καμένου δάσους) μας γέμισε όλους με απέραντη θλίψη και απαισιοδοξία για τη δυνατότητά μας, ως κράτους και κοινωνίας, να διδαχθούμε και να μάθουμε κάτι από ανάλογες καταστροφές του παρελθόντος και ιδιαίτερα εκείνης του 2007. (Σχετικά βλ. Συνημμένα επτά προηγούμενες σχετικές επιστολές μου ορισμένες από τις οποίες η έγκριτη εφημερίδα σας έχει ήδη δημοσιεύσει. Καίτοι οι περισσότερες γράφτηκαν δύο χρόνια πριν,δυστυχώς θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί και σήμερα ! )

Αναφέρω, απλώς ενδεικτικά, τη μη χρησιμοποίηση περιπολιών στρατού στον περίγυρο των δασών γύρω από το Λεκανοπέδιο τις μέρες των ισχυρών ανέμων για την προστασία από και την αποθάρρυνση επίδοξων εμπρηστών, τη μαζική και γρήγορη επέμβαση προς κατάσβεση των πρώτων μικρών και ελέγξιμων εστιών και γενικώς την έλλειψη προπαρασκευής και συντονισμού μαζί με την έντονη αίσθηση που αποκομίζουμε κάθε φορά ότι οι φωτιές στα δάση μας συμβαίνουν για πρώτη φορά.

Με ,το σοβαρότερο από όλα, βεβαίως, την πρόληψη (έγκαιρο καθάρισμα του δάσους από την καύσιμη ύλη και διάνοιξη αντιπυρικών ζωνών) και δη την καθυστέρηση της θεσμικής θωράκισης του δάσους, της σύνταξης των δασικών χαρτών και της ψήφισης και αυστηρής εφαρμογής των νόμων για τις χρήσεις γης που θα αποθάρρυναν το έργο των εμπρηστών /καταπατητών. Επιμένω στους εμπρησμούς γιατί όλοι οι παρατηρητές επισήμαιναν ότι δεν μπορεί να ήταν τυχαία η εκδήλωση φωτιάς σε διαφορετικά σημεία της ίδιας περιοχής, όταν φυσούσαν ισχυροί άνεμοι .

Με κανένα τρόπο, πάντως, τα ανωτέρω δεν παραγνωρίζουν τον ηρωικό αγώνα εκείνων ( επαγγελματιών και εθελοντών) που έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους στην αντιμετώπιση της πύρινης λαίλαπας. Σ’αυτούς ανήκει η απεριόριστη εκτίμηση, οι ευχαριστίες και ο θαυμασμός μας.

Ούτε επίσης μπορούμε να μην εκφράσουμε τη συμπάθειά μας για εκείνους που είδαν τα σπίτια τους, στα οποία είχαν επενδύσει όνειρα και οικονομίες μιας ζωής, να γίνονται στάχτη. Η μόνη παρηγοριά μας είναι ότι τουλάχιστον αυτή τη φορά δε θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές.

Για τα δάση ( 8-9-2007) Νο 4

- Φοβούμαι ότι χειρότερο κι από την πρόσφατη καταστροφή είναι η αδυναμία (ή απροθυμία μας ;) να διδαχθούμε απ’αυτήν. Σχετικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, όταν θρηνούσαμε την καταστροφή της Πάρνηθας, δεν μπορούσαμε ποτέ να φαντασθουμε ότι υπάρχουν και χειρότερα. Έτσι εκπλήσσουν και ‘σοκάρουν’ οι κατωτέρω διαπιστώσεις :

- ΄Οτι δεν υπήρχε θεματική ενότητα ‘περιβάλλον’ στην προ ημερών συζήτηση από τηλεόρασης των πολιτικών αρχηγών ( με ευθύνη άραγε τίνος;) παρά την προτροπή πάντων, του κ. Προέδρου της Δημοκρατίας συμπεριλαμβανόμενου, για την πρόταξή του στις προτεραιότητες της κοινωνίας μας.

- Στο δημόσιο λόγο δε γίνεται η αναφορά που πρέπει στην ομόφωνη απόφαση της Βουλής του 1993 για συνολικό πρόγραμμα δασοπροστασίας και το γεγονός ότι αυτό έχει μείνει στο συρτάρι γιατί προφανώς τα κόμματα που μας κυβέρνησαν έκτοτε δεν καταδέχθηκαν να εφαρμόσουν κάτι που είχε προτείνει μια άλλη κυβέρνηση, έστω κι αν είχαν συμφωνήσει σ’αυτό και τα ίδια.

- Ότι τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 2000 δηλ. το ΠΑΣΟΚ και η Ν. Δημοκρατία δεν απορρόφησαν ούτε ένα ευρώ για δασοπροστασία από τα σχετικά κονδύλια της ΕΕ, μια άλλη θλιβερή μοναδικότητα της χώρας μας εντός της Ένωσης.

- Ότι η Ν. Δημοκρατία, που φιλοδοξεί να ξανακυβερνήσει τη χώρα, αρνείται πεισματικά και με διάφορες δικαιολογίες να δεσμευτεί ότι θα συστήσει Υπουργείο Περιβάλλοντος, του οποίου θα προίσταται κυβερνητικό στέλεχος με ιδαίτερο κύρος και βάρος, και αυτό παρά τις παραινέσεις πολλών, συμπεριλαμβανόμενης της έγκριτης εφημερίδας σας.

- Ότι δε γίνεται καμιά κουβέντα για τον ανεξέλεγκτο τρόπο πώλησης και αγοράς γης από μοναστήρια και άλλους μεγάλους «ιδιοκτήτες γης» ( εντός ή εκτός εισαγωγικών) σε οικοδομικούς συνεταιρισμούς και φυσικά πρόσωπα. Μήπως ένα σημαντικό μέρος της ετήσιας αύξησης του ΑΕΠ οφείλεται στην ανεξέλεγκτη οικοδομική δραστηριότητα και αυτό εξηγεί το δισταγμό να αντιμετωπισθεί το μεγάλο πρόβλημα των χρήσεων γής, που ζητούν ακόμη και κυβερνητικοί βουλευτές ;

- Γιατί δε μιλάμε όσο πρέπει για την ανάγκη επικαιροποίησης της ποινικής νομοθεσίας για τους εμπρηστές και ιδιαίτερα για την αυστήρή εφαρμογή της από τις διωκτικές αρχές και τα δικαστήρια ;. Ποιος αλήθεια αμφιβάλλει ότι ο εμπρησμός εκ δόλου αποτελεί κακούργημα;

- Γιατί αλήθεια στο πολιτικό λόγο των κομμάτων τηρείται, με πολύ λίγες εξαιρέσεις, αιδήμων σιγή για την τύχη των αυθαιρέτων, τουλάχιστον εκείνων που έχουν τελεσίδικα κριθεί τέτοια;

- Παρότι η πρόσφατη καταστροφή ανέδειξε με διαύγεια ότι η πρόληψη είναι πολύ σημαντικότερη από την καταστολή, η απλή αυτή αλήθεια δε φαίνεται να έχει επαρκώς συνειδητοποιηθεί από τους ταγούς μας.

Για το πόθεν έσχες των πολιτικών ( 05-08-09) Δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ την Πέμπτη 13-08-09

Διερωτάται κανείς ποια χρησιμότητα έχει για την ποιότητα και τη διαφάνεια της δημοκρατίας μας η τακτικά και σχεδόν μηχανικά υποβολή κάθε χρόνο στον Πρόεδρο της Βουλής ( και η δημοσίευσή του στη συνέχεια στα ΜΜΕ) του περίφημου πόθεν έσχες των πατέρων του έθνους.

Η διαδικασία αυτή, φοβούμαι, έχει τελείως εκφυλιστεί, αφού στερείται δύο βασικών χαρακτηριστικών :

Πρώτον, δε μας πληροφορεί σε ποια οικονομική κατάσταση ήταν το ελεγχόμενο πρόσωπο όταν εισήλθε στην πολιτική και σε ποια βρίσκεται σήμερα. Να δούμε δηλ. αν μπήκε στην πολιτική για να υπηρετήσει, ως διατείνονται όλοι, ή αν σκοπός του ήταν ο προσωπικός πλουτισμός και

Δεύτερον, πώς η διαδικασία αυτή μπορεί να έχει στοιχειώδη αξιοπιστία, όταν ο έλεγχος των σχετικών δηλώσεων γίνεται από τους ίδιους τους ελεγχομένους ( και όπως λέει και ο λαός ‘κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει’ ) και όχι, όπως θα έπρεπε, από μια ανεξάρτητη Αρχή υπεράνω πάσης υποψίας και οποιασδήποτε πολιτικής δέσμευσης. Τηρουμένων των αναλογιών κάτι όπως ο θεσμός του Τιμητή στην αρχαία Ρώμη.

Για να είμαστε δίκαιοι, σοβαροί και φωτισμένοι εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου έχουν κατά καιρούς επισημάνει τις αδυναμίες αυτές του ισχύοντος συστήματος χωρίς όμως να έχει γίνει τίποτε μέχρι σήμερα προς την κατεύθυνση της αλλαγής του,παρότι η Βουλή θα μπορούσε να το έχει κάνει. Η συνέχιση του με την σημερινή μορφή οδηγεί στα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα και είναι άδικο για του ίδιους του πολιτικούς που δεν έχουν να κρύψουν τίποτα- την πλειονότητά τους θέλουμε να πιστεύουμε – αφού ή κοινή γνώμη το βλέπει ‘σαν στάχτη στα μάτια του κόσμου’ και σίγουρα δε βοηθάει στην ενίσχυση της κλονισμένης στις μέρες μας αξιοπιστίας της πολιτικής και των πολιτικών.