Γιατί ψηφίζω Οικολόγους Πράσινους

Γιατί ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ .

Γιατί οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ πρέπει να μπουν στη Βουλή

Ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ γιατί με έχει κουράσει ο δικομματισμός της Μεταπολίτευσης που δε λύνει κανένα από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, ούτε καν εκείνο των σκουπιδιών.

Ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ γιατί θέλω να σώσω την πνευματική μου ισορροπία και ακεραιότητα και γιατί έχω βαρεθεί την κενολογία και το μπλα μπλα των δύο μεγάλων κομμάτων. Το καθένα από τα δύο έχει συνταγές για όλα τα προβλήματα της χώρας,όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση, τις οποίες ξεχνά όταν έρχεται στην κυβέρνηση. Δεν ενδιαφέρονται τόσο για την επίλυση πραγματικών προβλημάτων όσο για να κερδίζουν ‘πόντους’ με ακατάσχετη δημοκοπία σε βάρους του αντιπάλου τους. Και τα δυο τους δεν υπήρξαν μόνο λάθος κυβερνήσεις αλλά και λάθος αντιπολιτεύσεις.

Ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ γιατί πιστεύω ότι ο αγώνας για το περιβάλλον είναι αγώνας για τη δημοκρατία , όπως έχει πει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κ Παπούλιας και, θα προσέθετα, εκδήλωση φωτισμένου νέου πατριωτισμού.

Ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ όχι γιατί δεν υπάρχουν ευαισθησίες για το περιβάλλον και στους άλλους πολιτικούς χώρους αλλά γιατί οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ είναι ο θεματοφύλακας και η κιβωτός της συνείδησης του τί δέον γενέσθαι πάνω στο θέμα αυτό και μπορεί, με την παρουσία τους στη Βουλή, να αποτελέσουν τον καταλύτη για την υιοθέτηση και εφαρμογή, επί τέλους, των αναγκαίων μέτρων και πολιτικών. Η ψήφος του καθενός μας είναι απαραίτητη γι αυτό.

Ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ γιατί ανήκω στο μεσαίο χώρο και είμαι εναντίον των ιδεολογικών φανατισμών και δογματισμών καθώς και εναντίον της καπηλείας του εθνικισμού από τους τυχοδιώκτες της πολιτικής.

Ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ γιατί θέλω, επί τέλους, λύσεις και όχι λόγια στα χρονίζοντα προβλήματα του περιβάλλοντος στην Ελλάδα.

Ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ γιατί θέλω, επί τέλους, να εφαρμοσθεί αυστηρά ο νόμος εναντίον των καταπατητών και αυθαιρετούχων δηλαδή, σε τελική ανάλυση, εναντίον των κλεπτών της δημόσιας περιουσίας που ανήκει σε όλους μας. Όσοι πολιτικοί και όσα κόμματα , μέχρι σήμερα, τους χάιδεψαν ασκώντας πελατειακή/ρουσφετολογική πολιτική έκαναν, όπως λέει ο λαός μας ‘μνημόσυνα με ξένα κόλυβα’στην ίδια λογική της ικανοποίησης της κομματικής πελατείας με την υπερχρέωση του κρατικού προϋπολογισμού. Δυστυχώς μερικοί πολιτικοί και μερικά κόμματα δε γνωρίζουν άλλο τρόπο για να εξασφαλίσουν την ψήφο του κόσμου.!

Ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ γιατί πιστεύω ότι οι πράσινες πολιτικές , η αειφόρος ανάπτυξη και οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι βασικό εργαλείο πραγματικής οικονομικής ανάπτυξης, όπως δέχονται οι πάντες στον αναπτυγμένο κόσμο σήμερα.

Ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ γιατί έχω κουραστεί από όλους εκείνος που σφυρίζουν αδιάφορα και ενδιαφέρονται μόνο για την επικοινωνιακή τους εικόνα ενώ καταστρέφονται το ένα μετά το άλλο τα δάση της πατρίδας μας και μειώνονται δραματικά τα αποθέματα σε νερό και οξυγόνο, δηλ. τις πολυτιμότερες πλουτοπαραγωγικές πηγές μας. Είναι σχετικά σοκαριστικό ότι ουδείς πολιτικός υπεύθυνος παραιτήθηκε μετά τις τελευταίες πυρκαγιές στη Β.Α Αττική παρότι η Επιτροπή Περιβάλλοντος της Βουλής υπό τον κ. Κυρ. Μητσοτάκη ήδη το Μάιο του 2008 είχε εισηγηθεί,διακομματικά και ομόφωνα , μέτρα για την προστασία των δασών, φυσικά εις ώτα μη ακουόντων. Είναι ωσαύτως σοκαριστικά ότι για το ζήτημα αυτό καθώς και για εκείνο της SIEMENS σε διάστημα 1 ½ ώρας ερωτήσεων των δημοσιογράφων προς τον Πρωθυπουργό, στη διακαναλική συνέντευξή του προς τα ΜΜΕ την Κυριακή (6-9-09) στη ΔΕΘ δε διατυπώθηκε ούτε καν μια ερώτηση. Αλήθεια πόσο γρήγορα ξεχνάμε !

Ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ γιατί θέλω να διαψεύσω τα παπαγαλάκια του συστήματος που έχουν βαλθεί με ζήλο να δώσουν οξυγόνο στο δικομματισμό και έχουν ξεθάψει από τα αζήτητα το σκιάχτρο της ακυβερνησίας για να τρομάξουν τον κόσμο. Εντούτοις έρευνα της PUBLIC ISSUE για την Καθημερινή που πραγματοποιήθηκε την 3/9/09 δείχνει ότι η πλειονότητα των ερωτηθέντων ( 42 %) πιστεύει ότι καμία αυτοδύναμη κυβέρνηση ούτε της Ν.Δ. ούτε του ΠΑΣΟΚ είναι σε θέση να αντιμετωπίσει καλύτερα τη σημερινή κρίση. Οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ, πάντως, έχουν διακηρύξει ότι , εφόσον μπουν στη Βουλή θα συνεργασθούν με το πρώτο κόμμα για σχηματισμό κυβέρνησης . Όχι απλώς για να είναι στην κυβέρνηση αλλά από πολιτικό ρεαλισμό, δηλ. για να βοηθήσουν στην κυβερνησιμότητα της χώρας και στην υιοθέτηση πολιτικών και μέτρων προστασίας του περιβάλλοντος.

Τέλος ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ γιατί είμαι ευαισθητοποιημένος πολίτης και δε θεωρώ τον εαυτό μου δεδομένο για κανένα. Είναι υποχρέωσή μου, πάντως, να παύσω να ιδιωτεύω και να μεμψιμοιρώ για τα κακώς κείμενα, και να τοποθετηθώ σε ζητήματα κρίσιμα για τον τόπο μου βάνοντας, εν ανάγκη, το συμφέρον του συνόλου πιο πάνω από το εγωιστικό δικό μου.

Για τα δάση Νο 10 (27-8-2009)

Αν κάτι είναι παρήγορο τις μαύρες αυτές μέρες μετά την τελευταία μεγάλη οικολογική καταστροφή στη Β.Α Αττική είναι η μεταστροφή, έστω και δειλή, στον τρόπο που αυτή αντιμετωπίζεται και από τους πολιτικούς και από τα ΜΜΕ.

Έτσι ενώ δεν έλειψε η απολύτως δικαιολογημένη κριτική εκ μέρους της Αντιπολίτευσης για τον τρόπο αντιμετώπισης της μεγάλης πυρκαγιάς από την Κυβέρνηση , αναπτύχθηκε αυτή τη φορά ένας γόνιμος προβληματισμός πάνω στη διαχρονικότητα του φαινομένου, μια διάθεση αυτοκριτικής ( αφού οι πάντες όσοι κυβέρνησαν την περίοδο της Μεταπολίτευση φέρουν σοβαρές ευθύνες γι αυτό) και το σπουδαιότερο δόθηκε έμφαση στο τί δέον γενέσθαι την περίφημη ‘επόμενη μέρα’ που είναι ήδη μαζί μας.

Από πλευράς τύπου εξάλλου , επί τέλους , ακούστηκε αυτό που πολλοί σκέφτονταν και λίγοι ξεστόμιζαν ότι δηλ. «δεν μπορεί να είμαστε αλληλέγγυοι με τους συμπολίτες μας που χτίζουν αυθαίρετα μέσα στο δάσος και μετά παραπονούνται για την κρατική αυθαιρεσία» ( Ε. Τριανταφύλλου, Καθημερινή 26-8-09). Δόθηκε επίσης αυτή τη φορά ίση αν όχι μεγαλύτερη έμφαση στην οικολογική καταστροφή και τις επιπτώσεις της πάνω στη ζωή και την υγεία όλων μας σε σχέση με τη ζημιά στις ανθρώπινες περιουσίες και το παραγωγικό ιστό της περιοχής, πράγματα βεβαίως διακριτά πλην αλληλένδετα.

Αυτό που σοκάρει,πάντως, είναι ότι παρά τις καταστροφές του 2007 (όταν από το σύνολο των καμένων δασών της Ευρώπης το 55% ήταν ελληνικά) δεν ελήφθησαν σοβαρά υπόψη , σύμφωνα με τον Πρόεδρο της Επιτροπής Περιβάλλοντος βουλευτή κ. Κ. Μητσοτάκη, και πάλι ( μετά εκείνες της Ολομέλειας της Βουλής του 1993) ούτε οι εισηγήσεις περί του πρακτέου της Επιτροπής αυτής του Μαϊου 2008, που διατυπώθηκαν ακριβώς εν όψη και με γνώμονα την οδυνηρή εμπειρία του προηγούμενου έτους. Βρίσκεται δηλ. προφανώς και το πόρισμα αυτό όπως και εκείνο του 1993 θαμμένο κάπου σε κάποιο συρτάρι της Βουλής. Είναι απορίας άξιον ότι παρά την ολιγωρία αυτή, άμεση συνέπεια της οποίας ήταν και η καταστροφή που ζήσαμε προ ημερών, ουδείς κυβερνητικός πολιτικός υπεύθυνος ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί στον ελληνικό λαό και να παραιτηθεί.

Αυτό που είναι φανερό, τουλάχιστον καθόσον αφορά την περιβάλλουσα και γειτνιάζουσα με το Λεκανοπέδιο περιοχή, είναι ότι τοπικοί πολιτικοί παράγοντες,καταπατητές και κερδοσκόποι της γης σε αγαστή σύμπνοια με ανθρώπους της Αυτοδιοίκησης και διεφθαρμένους εκπροσώπους της Κεντρικής Διοίκησης βυσοδομούν σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος κλέβοντας και καταστρέφοντας ανερυθρίαστα δημόσια γη και κάνοντας, όπως λέει ο λαός μας «μνημόσυνα με ξένα κόλυβα», εν προκειμένω τη ζωή και την υγεία του κοινωνικού συνόλου δηλ. όλων μας.

Είναι ηθικό και πολιτικό χρέος όλων των πολιτικών δυνάμεων επί τέλους να αφυπνισθούν και σταθούν απέναντι σ’αυτό το διαχρονικό σκάνδαλο, όχι μόνο με λόγια αλλά με πράξεις, θέτοντας τέρμα σ’αυτή την απολύτως απαράδεκτη κατάσταση που ντροπιάζει και εκθέτει τη χώρα μας στα μάτια όλου του πολιτισμένου κόσμου υποθηκεύοντας το μέλλον της και το μέλλον των παιδιών μας . Η υπομονή του κόσμου βαίνει εξαντλούμενη. Αυτό που χρειάζεται να γίνει είναι γνωστό. Απουσιάζει, όμως , φαίνεται η πολιτική βούληση.

Για τη SIEMENS No3 (19 -8-2009) Δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ την 1-9- 2009

Αν κάνει κανείς το λάθος να θέλει να καταλάβει την υπόθεση SIEMENS/ Χριστοφοράκος, καταλήγει, ίσως για να σώσει την πνευματική του ισορροπία, ότι οι Έλληνες έχουμε ... φλέγμα και οι Γερμανοί πολύ χιούμορ. Αλήθεια τί άλλο να πει κανείς βλέποντας τα δύο μεγάλα κόμματά μας να προσπαθούν να την εξορθολογίσουν και να μας πείσουν, το ένα σε σχέση με το άλλο, ότι φταίνε λιγότερο ή και καθόλου.

Έτσι, αφού είχαμε τον κυρίως υπεύθυνο στα χέρια μας και μπορούσαμε να εξαντλήσουμε όλη μας την αυστηρότητα, αυτός, ... χωρίς να μας λυπηθεί, μας ξέφυγε και διαπραγματευόμαστε τώρα την αυστηρότητά μας αυτή με τους Γερμανούς, εφόσον έχει διπλή υπηκοότητα. Αυτά βεβαίως αφού δεν επεδείχθη κανείς ιδιαίτερος ζήλος από πλευράς μας όταν ο κατηγορούμενος ήταν εδώ και τα πράγματα απείρως ευκολότερα. Τώρα αντιθέτως , αν οι Γερμανοί , που φρόντισαν να του εξασφαλίσουν ουσιαστική ατιμωρησία, μας κάνουν τη μεγάλη καλοσύνη και τον στείλουν πίσω στην Ελλάδα, διερωτάται κανείς το γιατί ; Μήπως του έλειψε η χώρα μας και θέλει να πάρει λίγο καθαρό αέρα ;

Ο γερμανοσπουδαγμένος και με σημαντικές διακρίσεις στη χώρα του Γκαίτε κ. Χριστοφοράκος, που δούλευε για και προωθούσε γερμανικά συμφέροντα, –ας μη το ξεχνάμε- φαίνεται να το διασκεδάζει και οι δικηγόροι του παίζουν τίρα-μόλα, αφού πρώτα εκτοξεύουν απειλές για αποκαλύψεις εις βάρος των ελληνικών κομμάτων που δωροδόκησε ο πελάτης τους, και μετά ‘κάνουν κοινώς το κορόιδο’.

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, σε δελτίο ειδήσεων των 08.00 μ.μ. χθες με αφόρητη επαρχιωτική ελαφρότητα ακούστηκε το αμίμητο « η Ελλάδα δεν είναι Ουγκάντα είναι ευρωπαϊκή χώρα». Διερωτώμαι ειλικρινά τί φταίει η συμπαθής και όμορφη αυτή αφρικανική χώρα, γνωστή και ως πέρλα της Αφρικής, τη στιγμή μάλιστα που μια άλλη αφρικανική χώρα, η Νιγηρία, θα έπρεπε να μας είναι υπόδειγμα για το σύντομο και αποτελεσματικό τρόπο που χειρίσθηκε το δικό της σκάνδαλο SIEMENS.

Για τα δάση 29-08-2007

Θα συμφωνήσουμε όλοι, νομίζω,ότι η Κυβέρνηση έχει όχι μόνο το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να αναζητήσει παντού τους υπαίτιους της πρωτοφανούς καταστροφής που έπληξε τη χώρα μας.

Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι όλοι εμείς οι υπόλοιποι δε δικαιούμαστε και δεν έχουμε υποχρέωση να θέτουμε ερωτήματα ακριβώς από σεβασμό στα θύματα της τραγωδίας και ενόψει της εκλογικής συγκυρίας που προβληματίζει έντονα πολιτικούς και πολίτες.

Έτσι οι όροι πολιτικοί και πολιτικές εμπεριέχουν ένα μίνιμουμ προβλεπτικότητας και κρίνονται τελικά, μας αρέσει ή όχι, από την αποτελεσματικότητά τους:

64 νεκροί , άνω των 2 εκατομμύρια στρέμματα καμμένου δάσους και ανυπολόγιστες ζημιές σε σπίτια, υποδομές και τον παραγωγικό ιστό της περιοχής είναι τα αποτελέσματα που έχουμε μπροστά μας.

Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση είχαν προειδοποιηθεί έγκαιρα για το δύσκολο καλοκαίρι που περίμέναμε ενόψει του θερμού χειμώνα και των δυσμενών διεθνών κλιματικών συνθηκών, λόγω της ανόδου της θερμοκρασίας σε παγκόσμιο επίπεδο, και έδιναν καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις.

Από την άλλη πλευρά από το 1993 παραμένει αδρανής στα συρτάρια της Βουλής ομόφωνη απόφαση της Εθνικής Αντιπροπσωπείας για μια ολοκληρωμένη αντιμετώπιση της προστασίας του δάσους και του περιβάλλοντος. Εικάζω λόγω έλλειψης πόρων – αφού, δυστυχώς τα δέντρα και τα ζώα του δάσους δεν ψηφίζουν- και της ‘ ευγενούς’ παράδοσης των ελληνικών κομμάτων να μη δίνουν συνέχεια στις όποιες καλές ιδέες των αντιπάλων τους. Εννοείται πολύ μικρό μέρος των χρημάτων που θα κοστίσει η επούλωση των πληγών της τωρινής καταστροφής θα επαρκούσαν τότε για τη λήψη προφυλακτικών μέτρων.

Από το 2000 μέχρι σήμερα, αν δεν κάνω λάθος, οι ελληνικές κυβερνήσεις που είχαν την ευθύνη αυτού του τόπου, δεν ζήτησαν και δεν πήραν ούτε ένα ευρώ για δασοπροστασία από κοινοτικά κονδύλια, σε αντίθεση με πολλές άλλες ευρωπαίκές χώρες που έχουν το ίδιο και μικρότερο πρόβλημα από μας.

Είναι ακριβές ότι κονδύλια που διατέθηκαν από το ΥΠΕΣ για προστασία του δάσους στις Νομαρχίες κατέληξαν σε «πολιτιστικές» εκδηλώσεις και «πανηγυράκια», όπως μεταδόθηκε σήμερα από το ραδιοφωνικό σταθμό του Αντέννα; Τι έκανε το Υπουργείο και ο Υπουργός για να ελέγξει την απαράδεκτη αυτή πρακτική ;

Εντάσσονται άραγε στην υπεσχημένη από την Κυβέρνηση επανίδρυση του κράτους το συνεχιζόμενο θλιβερό προνόμιό μας να είμαστε η μόνη χώρα της ΕΕ χωρίς ισχυρό και αυτόνομο Υπουργείο Περιβάλλοντος, εξουθενωμένη, αν όχι ανύπαρκτη Δασική Υπηρεσία, εξασθενημένη Υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας, συνυπευθυνότητα ΥΠΕΣ και Υπουργείου Δημόσιας Τάξης στο θέμα των πυρκαγιών, εν όλίγοις διασπορά της σχετικής ευθύνης με αποτέλεσμα το σημερινό αλλαλούμ ;Ο στρατός με τις δεδομένες ικανότητές του σε μέσα και προσωπικό για δασοπυρόσβεση γιατί χρειάσθηκε σχεδόν μια βδομάδα για να μπει στον πόλεμο της φωτιάς και αφού η κατάσταση είχε φθάσει στο μη παρέκει;

Με τα χιλιάδες ακίνητα τελεσίδικα χαρακτηρισμένα αυθαίρετα, που περιμένουν πάντα κατεδάφιση, τί σκοπεύουν να κάνουν τα κόμματα που ζητάνε τη ψήφο μας και γιατί τηρούν αιο διαρκές αυτό έγκλημα κατά του δάσους και του περιβάλλονος, δηλ. όλων μας ; Ισχύει άραγε αυτό που έχει κατά καιρούς ακουσθεί από κυβερνητικά χείλη ότι δηλ. δεν υπάρχουν τα σχετικά κόνδύλια ; Αν είναι έτσι να μην απορούμε και να μην χαρακτηρίζουμε ακραία την άποψη ότι η πολιτική του ελληνικού κράτους έναντι του δάσους είναι με συνέπεια εχθρική, άν όχι δολοφονική. Αφού η ευθύνη για την κατεδάφιση είναι, αν δεν κάνω λάθος, των νομαρχιών γιατί αυτές δεν ελέγχονται από το ΥΠΕΣ ;

Το ότι οι πολιτικοί μας τρέχουν τώρα να δείξουν τις περιβαλλοντικές τους ευαισθησίες δεν εκπλήσσει κανένα. Είναι οι ίδιοι εκείνοι που στη μεγάλη τους πλειονότητα χαρακτήριζαν μέχρι πρόσφατα αιθεροβάμονα κα κλείσω με την λίαν εύστοχη παρατήρηση αρθρογράφου στην έγκριτη εφημερίδα σας ότι χειρότερο κι από την καταστροφή που αντιμετωπίζουμε θα ήταν να μην διδαχθούμε τίποτα απ’αυτήν.

Για τα δάση Νο 7 ( 24-08-09)

O Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλιας έχει πει προσφυώς ότι ο αγώνας για το περιβάλλον είναι αγώνας για τη δημοκρατία.

Εξάλλου ο Δ/ντής της Καθημερινής κ. Α. Καρκαγιάννης έγραφε στο φύλλο της περασμένης Κυριακής της έγκριτης εφημερίδας σας ότι « η περιφρούρηση του περιβάλλοντος είναι αξία για την οποία χρειάζεται να επιστρατεύσουμε όλον τον πατριωτισμό μας, παλαιό και νέο, για να την υπερασπισθούμε. Είναι η περιφρούρηση του Φυσικού Περιβάλλοντος της πατρίδας μας που δέχεται βάρβαρες επιθέσεις και επιδρομές και οφείλουμε να την υπερασπισθούμε».

Δυστυχώς αυτές τις μέρες συντελέσθηκε μια ακόμη μεγάλη καταστροφή του δασικού πλούτου της χώρας μας στο μακρύ κατάλογο αυτών που παρατηρούμε , από το 1974 και μετά, ιδιαίτερα στην περιοχή που περιβάλλει το Λεκανοπέδιο. Είναι σίγουρο ότι θα ακούσουμε και πάλι μεγάλα λόγια, υποσχέσεις και δεσμεύσεις εκ μέρους των πολιτικών μας ταγών τις οποίες, δυστυχώς η μέχρι τώρα πείρα του πρόσφατου παρελθόντος μας δυσκολεύει πολύ να πιστέψουμε.

Πράγματι οι πολιτικές στο θέμα του περιβάλλοντος των δύο μεγάλων κομμάτων, που κυβέρνησαν αυτό τον τόπο την περίοδο της Μεταπολίτευσης, αν κρίνει κανείς από τα δασοκτόνα αποτελέσματά τους, δεν ήταν ούτε δημοκρατικές (σύμφωνα με τον κ. Παπούλια) ούτε πατριωτικές (σύμφωνα με τον κ. Καρκαγιάννη) αφού, αντίθετα με τη στομφώδη ρητορική τους περί του αντιθέτου, στην πράξη ενθάρρυναν και επιβράβευσαν όλους όσους απειργάσθηκαν την καταστροφή του περιβάλλοντος αυτού του τόπου. Ηθελημένα ή από παράλειψη χάριν μιας κακώς εννοούμενης οικιστικής ανάπτυξης που ευνοούσε στα πράγματα την απόκτηση βίλας και εξοχικού από τους μικρομεσαίους χλιδάτους νεόπλουτους της νέας οικονομικής τάξης.

Και το χειρότερο ίσως από όλα, με τη συστηματική ανοχή και επιείκεια έναντι των παρανομούντων και αυθαιρέτως οικοδομούντων οι πολιτικές αυτές υπονόμευσαν το αίσθημα δημοκρατίας και ισοπολιτείας των πολιτών και του κράτους δικαίου γενικότερα. Προκαλώντας σχεδόν αναπόδραστα πριν και μετά κάθε εκλογές ( όχι ανεξήγητα οι μεγάλες περιβαλλοντικές καταστροφές σημειώνονται εν αναμονή εκλογών) ένα νέο κύκλο αυθαιρεσίας και παρανομίας και δυσφημώντας , δυστυχώς, το καθεστώς της Μεταπολίτευσης.

Για τα δάση (24-08-09) Νο 8

Η νέα μεγάλη οικολογική καταστροφή που ζήσαμε το περασμένο Σαββατοκύριακο ( 170.000 στρέμματα καμένου δάσους) μας γέμισε όλους με απέραντη θλίψη και απαισιοδοξία για τη δυνατότητά μας, ως κράτους και κοινωνίας, να διδαχθούμε και να μάθουμε κάτι από ανάλογες καταστροφές του παρελθόντος και ιδιαίτερα εκείνης του 2007. (Σχετικά βλ. Συνημμένα επτά προηγούμενες σχετικές επιστολές μου ορισμένες από τις οποίες η έγκριτη εφημερίδα σας έχει ήδη δημοσιεύσει. Καίτοι οι περισσότερες γράφτηκαν δύο χρόνια πριν,δυστυχώς θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί και σήμερα ! )

Αναφέρω, απλώς ενδεικτικά, τη μη χρησιμοποίηση περιπολιών στρατού στον περίγυρο των δασών γύρω από το Λεκανοπέδιο τις μέρες των ισχυρών ανέμων για την προστασία από και την αποθάρρυνση επίδοξων εμπρηστών, τη μαζική και γρήγορη επέμβαση προς κατάσβεση των πρώτων μικρών και ελέγξιμων εστιών και γενικώς την έλλειψη προπαρασκευής και συντονισμού μαζί με την έντονη αίσθηση που αποκομίζουμε κάθε φορά ότι οι φωτιές στα δάση μας συμβαίνουν για πρώτη φορά.

Με ,το σοβαρότερο από όλα, βεβαίως, την πρόληψη (έγκαιρο καθάρισμα του δάσους από την καύσιμη ύλη και διάνοιξη αντιπυρικών ζωνών) και δη την καθυστέρηση της θεσμικής θωράκισης του δάσους, της σύνταξης των δασικών χαρτών και της ψήφισης και αυστηρής εφαρμογής των νόμων για τις χρήσεις γης που θα αποθάρρυναν το έργο των εμπρηστών /καταπατητών. Επιμένω στους εμπρησμούς γιατί όλοι οι παρατηρητές επισήμαιναν ότι δεν μπορεί να ήταν τυχαία η εκδήλωση φωτιάς σε διαφορετικά σημεία της ίδιας περιοχής, όταν φυσούσαν ισχυροί άνεμοι .

Με κανένα τρόπο, πάντως, τα ανωτέρω δεν παραγνωρίζουν τον ηρωικό αγώνα εκείνων ( επαγγελματιών και εθελοντών) που έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους στην αντιμετώπιση της πύρινης λαίλαπας. Σ’αυτούς ανήκει η απεριόριστη εκτίμηση, οι ευχαριστίες και ο θαυμασμός μας.

Ούτε επίσης μπορούμε να μην εκφράσουμε τη συμπάθειά μας για εκείνους που είδαν τα σπίτια τους, στα οποία είχαν επενδύσει όνειρα και οικονομίες μιας ζωής, να γίνονται στάχτη. Η μόνη παρηγοριά μας είναι ότι τουλάχιστον αυτή τη φορά δε θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές.

Για τα δάση ( 8-9-2007) Νο 4

- Φοβούμαι ότι χειρότερο κι από την πρόσφατη καταστροφή είναι η αδυναμία (ή απροθυμία μας ;) να διδαχθούμε απ’αυτήν. Σχετικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, όταν θρηνούσαμε την καταστροφή της Πάρνηθας, δεν μπορούσαμε ποτέ να φαντασθουμε ότι υπάρχουν και χειρότερα. Έτσι εκπλήσσουν και ‘σοκάρουν’ οι κατωτέρω διαπιστώσεις :

- ΄Οτι δεν υπήρχε θεματική ενότητα ‘περιβάλλον’ στην προ ημερών συζήτηση από τηλεόρασης των πολιτικών αρχηγών ( με ευθύνη άραγε τίνος;) παρά την προτροπή πάντων, του κ. Προέδρου της Δημοκρατίας συμπεριλαμβανόμενου, για την πρόταξή του στις προτεραιότητες της κοινωνίας μας.

- Στο δημόσιο λόγο δε γίνεται η αναφορά που πρέπει στην ομόφωνη απόφαση της Βουλής του 1993 για συνολικό πρόγραμμα δασοπροστασίας και το γεγονός ότι αυτό έχει μείνει στο συρτάρι γιατί προφανώς τα κόμματα που μας κυβέρνησαν έκτοτε δεν καταδέχθηκαν να εφαρμόσουν κάτι που είχε προτείνει μια άλλη κυβέρνηση, έστω κι αν είχαν συμφωνήσει σ’αυτό και τα ίδια.

- Ότι τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 2000 δηλ. το ΠΑΣΟΚ και η Ν. Δημοκρατία δεν απορρόφησαν ούτε ένα ευρώ για δασοπροστασία από τα σχετικά κονδύλια της ΕΕ, μια άλλη θλιβερή μοναδικότητα της χώρας μας εντός της Ένωσης.

- Ότι η Ν. Δημοκρατία, που φιλοδοξεί να ξανακυβερνήσει τη χώρα, αρνείται πεισματικά και με διάφορες δικαιολογίες να δεσμευτεί ότι θα συστήσει Υπουργείο Περιβάλλοντος, του οποίου θα προίσταται κυβερνητικό στέλεχος με ιδαίτερο κύρος και βάρος, και αυτό παρά τις παραινέσεις πολλών, συμπεριλαμβανόμενης της έγκριτης εφημερίδας σας.

- Ότι δε γίνεται καμιά κουβέντα για τον ανεξέλεγκτο τρόπο πώλησης και αγοράς γης από μοναστήρια και άλλους μεγάλους «ιδιοκτήτες γης» ( εντός ή εκτός εισαγωγικών) σε οικοδομικούς συνεταιρισμούς και φυσικά πρόσωπα. Μήπως ένα σημαντικό μέρος της ετήσιας αύξησης του ΑΕΠ οφείλεται στην ανεξέλεγκτη οικοδομική δραστηριότητα και αυτό εξηγεί το δισταγμό να αντιμετωπισθεί το μεγάλο πρόβλημα των χρήσεων γής, που ζητούν ακόμη και κυβερνητικοί βουλευτές ;

- Γιατί δε μιλάμε όσο πρέπει για την ανάγκη επικαιροποίησης της ποινικής νομοθεσίας για τους εμπρηστές και ιδιαίτερα για την αυστήρή εφαρμογή της από τις διωκτικές αρχές και τα δικαστήρια ;. Ποιος αλήθεια αμφιβάλλει ότι ο εμπρησμός εκ δόλου αποτελεί κακούργημα;

- Γιατί αλήθεια στο πολιτικό λόγο των κομμάτων τηρείται, με πολύ λίγες εξαιρέσεις, αιδήμων σιγή για την τύχη των αυθαιρέτων, τουλάχιστον εκείνων που έχουν τελεσίδικα κριθεί τέτοια;

- Παρότι η πρόσφατη καταστροφή ανέδειξε με διαύγεια ότι η πρόληψη είναι πολύ σημαντικότερη από την καταστολή, η απλή αυτή αλήθεια δε φαίνεται να έχει επαρκώς συνειδητοποιηθεί από τους ταγούς μας.