Γιατί ψηφίζω Οικολόγους Πράσινους

Γιατί ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ .

Γιατί οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ πρέπει να μπουν στη Βουλή

Ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ γιατί με έχει κουράσει ο δικομματισμός της Μεταπολίτευσης που δε λύνει κανένα από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, ούτε καν εκείνο των σκουπιδιών.

Ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ γιατί θέλω να σώσω την πνευματική μου ισορροπία και ακεραιότητα και γιατί έχω βαρεθεί την κενολογία και το μπλα μπλα των δύο μεγάλων κομμάτων. Το καθένα από τα δύο έχει συνταγές για όλα τα προβλήματα της χώρας,όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση, τις οποίες ξεχνά όταν έρχεται στην κυβέρνηση. Δεν ενδιαφέρονται τόσο για την επίλυση πραγματικών προβλημάτων όσο για να κερδίζουν ‘πόντους’ με ακατάσχετη δημοκοπία σε βάρους του αντιπάλου τους. Και τα δυο τους δεν υπήρξαν μόνο λάθος κυβερνήσεις αλλά και λάθος αντιπολιτεύσεις.

Ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ γιατί πιστεύω ότι ο αγώνας για το περιβάλλον είναι αγώνας για τη δημοκρατία , όπως έχει πει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κ Παπούλιας και, θα προσέθετα, εκδήλωση φωτισμένου νέου πατριωτισμού.

Ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ όχι γιατί δεν υπάρχουν ευαισθησίες για το περιβάλλον και στους άλλους πολιτικούς χώρους αλλά γιατί οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ είναι ο θεματοφύλακας και η κιβωτός της συνείδησης του τί δέον γενέσθαι πάνω στο θέμα αυτό και μπορεί, με την παρουσία τους στη Βουλή, να αποτελέσουν τον καταλύτη για την υιοθέτηση και εφαρμογή, επί τέλους, των αναγκαίων μέτρων και πολιτικών. Η ψήφος του καθενός μας είναι απαραίτητη γι αυτό.

Ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ γιατί ανήκω στο μεσαίο χώρο και είμαι εναντίον των ιδεολογικών φανατισμών και δογματισμών καθώς και εναντίον της καπηλείας του εθνικισμού από τους τυχοδιώκτες της πολιτικής.

Ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ γιατί θέλω, επί τέλους, λύσεις και όχι λόγια στα χρονίζοντα προβλήματα του περιβάλλοντος στην Ελλάδα.

Ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ γιατί θέλω, επί τέλους, να εφαρμοσθεί αυστηρά ο νόμος εναντίον των καταπατητών και αυθαιρετούχων δηλαδή, σε τελική ανάλυση, εναντίον των κλεπτών της δημόσιας περιουσίας που ανήκει σε όλους μας. Όσοι πολιτικοί και όσα κόμματα , μέχρι σήμερα, τους χάιδεψαν ασκώντας πελατειακή/ρουσφετολογική πολιτική έκαναν, όπως λέει ο λαός μας ‘μνημόσυνα με ξένα κόλυβα’στην ίδια λογική της ικανοποίησης της κομματικής πελατείας με την υπερχρέωση του κρατικού προϋπολογισμού. Δυστυχώς μερικοί πολιτικοί και μερικά κόμματα δε γνωρίζουν άλλο τρόπο για να εξασφαλίσουν την ψήφο του κόσμου.!

Ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ γιατί πιστεύω ότι οι πράσινες πολιτικές , η αειφόρος ανάπτυξη και οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι βασικό εργαλείο πραγματικής οικονομικής ανάπτυξης, όπως δέχονται οι πάντες στον αναπτυγμένο κόσμο σήμερα.

Ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ γιατί έχω κουραστεί από όλους εκείνος που σφυρίζουν αδιάφορα και ενδιαφέρονται μόνο για την επικοινωνιακή τους εικόνα ενώ καταστρέφονται το ένα μετά το άλλο τα δάση της πατρίδας μας και μειώνονται δραματικά τα αποθέματα σε νερό και οξυγόνο, δηλ. τις πολυτιμότερες πλουτοπαραγωγικές πηγές μας. Είναι σχετικά σοκαριστικό ότι ουδείς πολιτικός υπεύθυνος παραιτήθηκε μετά τις τελευταίες πυρκαγιές στη Β.Α Αττική παρότι η Επιτροπή Περιβάλλοντος της Βουλής υπό τον κ. Κυρ. Μητσοτάκη ήδη το Μάιο του 2008 είχε εισηγηθεί,διακομματικά και ομόφωνα , μέτρα για την προστασία των δασών, φυσικά εις ώτα μη ακουόντων. Είναι ωσαύτως σοκαριστικά ότι για το ζήτημα αυτό καθώς και για εκείνο της SIEMENS σε διάστημα 1 ½ ώρας ερωτήσεων των δημοσιογράφων προς τον Πρωθυπουργό, στη διακαναλική συνέντευξή του προς τα ΜΜΕ την Κυριακή (6-9-09) στη ΔΕΘ δε διατυπώθηκε ούτε καν μια ερώτηση. Αλήθεια πόσο γρήγορα ξεχνάμε !

Ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ γιατί θέλω να διαψεύσω τα παπαγαλάκια του συστήματος που έχουν βαλθεί με ζήλο να δώσουν οξυγόνο στο δικομματισμό και έχουν ξεθάψει από τα αζήτητα το σκιάχτρο της ακυβερνησίας για να τρομάξουν τον κόσμο. Εντούτοις έρευνα της PUBLIC ISSUE για την Καθημερινή που πραγματοποιήθηκε την 3/9/09 δείχνει ότι η πλειονότητα των ερωτηθέντων ( 42 %) πιστεύει ότι καμία αυτοδύναμη κυβέρνηση ούτε της Ν.Δ. ούτε του ΠΑΣΟΚ είναι σε θέση να αντιμετωπίσει καλύτερα τη σημερινή κρίση. Οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ, πάντως, έχουν διακηρύξει ότι , εφόσον μπουν στη Βουλή θα συνεργασθούν με το πρώτο κόμμα για σχηματισμό κυβέρνησης . Όχι απλώς για να είναι στην κυβέρνηση αλλά από πολιτικό ρεαλισμό, δηλ. για να βοηθήσουν στην κυβερνησιμότητα της χώρας και στην υιοθέτηση πολιτικών και μέτρων προστασίας του περιβάλλοντος.

Τέλος ψηφίζω ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ γιατί είμαι ευαισθητοποιημένος πολίτης και δε θεωρώ τον εαυτό μου δεδομένο για κανένα. Είναι υποχρέωσή μου, πάντως, να παύσω να ιδιωτεύω και να μεμψιμοιρώ για τα κακώς κείμενα, και να τοποθετηθώ σε ζητήματα κρίσιμα για τον τόπο μου βάνοντας, εν ανάγκη, το συμφέρον του συνόλου πιο πάνω από το εγωιστικό δικό μου.

Για τα δάση Νο 10 (27-8-2009)

Αν κάτι είναι παρήγορο τις μαύρες αυτές μέρες μετά την τελευταία μεγάλη οικολογική καταστροφή στη Β.Α Αττική είναι η μεταστροφή, έστω και δειλή, στον τρόπο που αυτή αντιμετωπίζεται και από τους πολιτικούς και από τα ΜΜΕ.

Έτσι ενώ δεν έλειψε η απολύτως δικαιολογημένη κριτική εκ μέρους της Αντιπολίτευσης για τον τρόπο αντιμετώπισης της μεγάλης πυρκαγιάς από την Κυβέρνηση , αναπτύχθηκε αυτή τη φορά ένας γόνιμος προβληματισμός πάνω στη διαχρονικότητα του φαινομένου, μια διάθεση αυτοκριτικής ( αφού οι πάντες όσοι κυβέρνησαν την περίοδο της Μεταπολίτευση φέρουν σοβαρές ευθύνες γι αυτό) και το σπουδαιότερο δόθηκε έμφαση στο τί δέον γενέσθαι την περίφημη ‘επόμενη μέρα’ που είναι ήδη μαζί μας.

Από πλευράς τύπου εξάλλου , επί τέλους , ακούστηκε αυτό που πολλοί σκέφτονταν και λίγοι ξεστόμιζαν ότι δηλ. «δεν μπορεί να είμαστε αλληλέγγυοι με τους συμπολίτες μας που χτίζουν αυθαίρετα μέσα στο δάσος και μετά παραπονούνται για την κρατική αυθαιρεσία» ( Ε. Τριανταφύλλου, Καθημερινή 26-8-09). Δόθηκε επίσης αυτή τη φορά ίση αν όχι μεγαλύτερη έμφαση στην οικολογική καταστροφή και τις επιπτώσεις της πάνω στη ζωή και την υγεία όλων μας σε σχέση με τη ζημιά στις ανθρώπινες περιουσίες και το παραγωγικό ιστό της περιοχής, πράγματα βεβαίως διακριτά πλην αλληλένδετα.

Αυτό που σοκάρει,πάντως, είναι ότι παρά τις καταστροφές του 2007 (όταν από το σύνολο των καμένων δασών της Ευρώπης το 55% ήταν ελληνικά) δεν ελήφθησαν σοβαρά υπόψη , σύμφωνα με τον Πρόεδρο της Επιτροπής Περιβάλλοντος βουλευτή κ. Κ. Μητσοτάκη, και πάλι ( μετά εκείνες της Ολομέλειας της Βουλής του 1993) ούτε οι εισηγήσεις περί του πρακτέου της Επιτροπής αυτής του Μαϊου 2008, που διατυπώθηκαν ακριβώς εν όψη και με γνώμονα την οδυνηρή εμπειρία του προηγούμενου έτους. Βρίσκεται δηλ. προφανώς και το πόρισμα αυτό όπως και εκείνο του 1993 θαμμένο κάπου σε κάποιο συρτάρι της Βουλής. Είναι απορίας άξιον ότι παρά την ολιγωρία αυτή, άμεση συνέπεια της οποίας ήταν και η καταστροφή που ζήσαμε προ ημερών, ουδείς κυβερνητικός πολιτικός υπεύθυνος ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί στον ελληνικό λαό και να παραιτηθεί.

Αυτό που είναι φανερό, τουλάχιστον καθόσον αφορά την περιβάλλουσα και γειτνιάζουσα με το Λεκανοπέδιο περιοχή, είναι ότι τοπικοί πολιτικοί παράγοντες,καταπατητές και κερδοσκόποι της γης σε αγαστή σύμπνοια με ανθρώπους της Αυτοδιοίκησης και διεφθαρμένους εκπροσώπους της Κεντρικής Διοίκησης βυσοδομούν σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος κλέβοντας και καταστρέφοντας ανερυθρίαστα δημόσια γη και κάνοντας, όπως λέει ο λαός μας «μνημόσυνα με ξένα κόλυβα», εν προκειμένω τη ζωή και την υγεία του κοινωνικού συνόλου δηλ. όλων μας.

Είναι ηθικό και πολιτικό χρέος όλων των πολιτικών δυνάμεων επί τέλους να αφυπνισθούν και σταθούν απέναντι σ’αυτό το διαχρονικό σκάνδαλο, όχι μόνο με λόγια αλλά με πράξεις, θέτοντας τέρμα σ’αυτή την απολύτως απαράδεκτη κατάσταση που ντροπιάζει και εκθέτει τη χώρα μας στα μάτια όλου του πολιτισμένου κόσμου υποθηκεύοντας το μέλλον της και το μέλλον των παιδιών μας . Η υπομονή του κόσμου βαίνει εξαντλούμενη. Αυτό που χρειάζεται να γίνει είναι γνωστό. Απουσιάζει, όμως , φαίνεται η πολιτική βούληση.

Για τη SIEMENS No3 (19 -8-2009) Δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ την 1-9- 2009

Αν κάνει κανείς το λάθος να θέλει να καταλάβει την υπόθεση SIEMENS/ Χριστοφοράκος, καταλήγει, ίσως για να σώσει την πνευματική του ισορροπία, ότι οι Έλληνες έχουμε ... φλέγμα και οι Γερμανοί πολύ χιούμορ. Αλήθεια τί άλλο να πει κανείς βλέποντας τα δύο μεγάλα κόμματά μας να προσπαθούν να την εξορθολογίσουν και να μας πείσουν, το ένα σε σχέση με το άλλο, ότι φταίνε λιγότερο ή και καθόλου.

Έτσι, αφού είχαμε τον κυρίως υπεύθυνο στα χέρια μας και μπορούσαμε να εξαντλήσουμε όλη μας την αυστηρότητα, αυτός, ... χωρίς να μας λυπηθεί, μας ξέφυγε και διαπραγματευόμαστε τώρα την αυστηρότητά μας αυτή με τους Γερμανούς, εφόσον έχει διπλή υπηκοότητα. Αυτά βεβαίως αφού δεν επεδείχθη κανείς ιδιαίτερος ζήλος από πλευράς μας όταν ο κατηγορούμενος ήταν εδώ και τα πράγματα απείρως ευκολότερα. Τώρα αντιθέτως , αν οι Γερμανοί , που φρόντισαν να του εξασφαλίσουν ουσιαστική ατιμωρησία, μας κάνουν τη μεγάλη καλοσύνη και τον στείλουν πίσω στην Ελλάδα, διερωτάται κανείς το γιατί ; Μήπως του έλειψε η χώρα μας και θέλει να πάρει λίγο καθαρό αέρα ;

Ο γερμανοσπουδαγμένος και με σημαντικές διακρίσεις στη χώρα του Γκαίτε κ. Χριστοφοράκος, που δούλευε για και προωθούσε γερμανικά συμφέροντα, –ας μη το ξεχνάμε- φαίνεται να το διασκεδάζει και οι δικηγόροι του παίζουν τίρα-μόλα, αφού πρώτα εκτοξεύουν απειλές για αποκαλύψεις εις βάρος των ελληνικών κομμάτων που δωροδόκησε ο πελάτης τους, και μετά ‘κάνουν κοινώς το κορόιδο’.

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, σε δελτίο ειδήσεων των 08.00 μ.μ. χθες με αφόρητη επαρχιωτική ελαφρότητα ακούστηκε το αμίμητο « η Ελλάδα δεν είναι Ουγκάντα είναι ευρωπαϊκή χώρα». Διερωτώμαι ειλικρινά τί φταίει η συμπαθής και όμορφη αυτή αφρικανική χώρα, γνωστή και ως πέρλα της Αφρικής, τη στιγμή μάλιστα που μια άλλη αφρικανική χώρα, η Νιγηρία, θα έπρεπε να μας είναι υπόδειγμα για το σύντομο και αποτελεσματικό τρόπο που χειρίσθηκε το δικό της σκάνδαλο SIEMENS.

Για τα δάση 29-08-2007

Θα συμφωνήσουμε όλοι, νομίζω,ότι η Κυβέρνηση έχει όχι μόνο το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να αναζητήσει παντού τους υπαίτιους της πρωτοφανούς καταστροφής που έπληξε τη χώρα μας.

Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι όλοι εμείς οι υπόλοιποι δε δικαιούμαστε και δεν έχουμε υποχρέωση να θέτουμε ερωτήματα ακριβώς από σεβασμό στα θύματα της τραγωδίας και ενόψει της εκλογικής συγκυρίας που προβληματίζει έντονα πολιτικούς και πολίτες.

Έτσι οι όροι πολιτικοί και πολιτικές εμπεριέχουν ένα μίνιμουμ προβλεπτικότητας και κρίνονται τελικά, μας αρέσει ή όχι, από την αποτελεσματικότητά τους:

64 νεκροί , άνω των 2 εκατομμύρια στρέμματα καμμένου δάσους και ανυπολόγιστες ζημιές σε σπίτια, υποδομές και τον παραγωγικό ιστό της περιοχής είναι τα αποτελέσματα που έχουμε μπροστά μας.

Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση είχαν προειδοποιηθεί έγκαιρα για το δύσκολο καλοκαίρι που περίμέναμε ενόψει του θερμού χειμώνα και των δυσμενών διεθνών κλιματικών συνθηκών, λόγω της ανόδου της θερμοκρασίας σε παγκόσμιο επίπεδο, και έδιναν καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις.

Από την άλλη πλευρά από το 1993 παραμένει αδρανής στα συρτάρια της Βουλής ομόφωνη απόφαση της Εθνικής Αντιπροπσωπείας για μια ολοκληρωμένη αντιμετώπιση της προστασίας του δάσους και του περιβάλλοντος. Εικάζω λόγω έλλειψης πόρων – αφού, δυστυχώς τα δέντρα και τα ζώα του δάσους δεν ψηφίζουν- και της ‘ ευγενούς’ παράδοσης των ελληνικών κομμάτων να μη δίνουν συνέχεια στις όποιες καλές ιδέες των αντιπάλων τους. Εννοείται πολύ μικρό μέρος των χρημάτων που θα κοστίσει η επούλωση των πληγών της τωρινής καταστροφής θα επαρκούσαν τότε για τη λήψη προφυλακτικών μέτρων.

Από το 2000 μέχρι σήμερα, αν δεν κάνω λάθος, οι ελληνικές κυβερνήσεις που είχαν την ευθύνη αυτού του τόπου, δεν ζήτησαν και δεν πήραν ούτε ένα ευρώ για δασοπροστασία από κοινοτικά κονδύλια, σε αντίθεση με πολλές άλλες ευρωπαίκές χώρες που έχουν το ίδιο και μικρότερο πρόβλημα από μας.

Είναι ακριβές ότι κονδύλια που διατέθηκαν από το ΥΠΕΣ για προστασία του δάσους στις Νομαρχίες κατέληξαν σε «πολιτιστικές» εκδηλώσεις και «πανηγυράκια», όπως μεταδόθηκε σήμερα από το ραδιοφωνικό σταθμό του Αντέννα; Τι έκανε το Υπουργείο και ο Υπουργός για να ελέγξει την απαράδεκτη αυτή πρακτική ;

Εντάσσονται άραγε στην υπεσχημένη από την Κυβέρνηση επανίδρυση του κράτους το συνεχιζόμενο θλιβερό προνόμιό μας να είμαστε η μόνη χώρα της ΕΕ χωρίς ισχυρό και αυτόνομο Υπουργείο Περιβάλλοντος, εξουθενωμένη, αν όχι ανύπαρκτη Δασική Υπηρεσία, εξασθενημένη Υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας, συνυπευθυνότητα ΥΠΕΣ και Υπουργείου Δημόσιας Τάξης στο θέμα των πυρκαγιών, εν όλίγοις διασπορά της σχετικής ευθύνης με αποτέλεσμα το σημερινό αλλαλούμ ;Ο στρατός με τις δεδομένες ικανότητές του σε μέσα και προσωπικό για δασοπυρόσβεση γιατί χρειάσθηκε σχεδόν μια βδομάδα για να μπει στον πόλεμο της φωτιάς και αφού η κατάσταση είχε φθάσει στο μη παρέκει;

Με τα χιλιάδες ακίνητα τελεσίδικα χαρακτηρισμένα αυθαίρετα, που περιμένουν πάντα κατεδάφιση, τί σκοπεύουν να κάνουν τα κόμματα που ζητάνε τη ψήφο μας και γιατί τηρούν αιο διαρκές αυτό έγκλημα κατά του δάσους και του περιβάλλονος, δηλ. όλων μας ; Ισχύει άραγε αυτό που έχει κατά καιρούς ακουσθεί από κυβερνητικά χείλη ότι δηλ. δεν υπάρχουν τα σχετικά κόνδύλια ; Αν είναι έτσι να μην απορούμε και να μην χαρακτηρίζουμε ακραία την άποψη ότι η πολιτική του ελληνικού κράτους έναντι του δάσους είναι με συνέπεια εχθρική, άν όχι δολοφονική. Αφού η ευθύνη για την κατεδάφιση είναι, αν δεν κάνω λάθος, των νομαρχιών γιατί αυτές δεν ελέγχονται από το ΥΠΕΣ ;

Το ότι οι πολιτικοί μας τρέχουν τώρα να δείξουν τις περιβαλλοντικές τους ευαισθησίες δεν εκπλήσσει κανένα. Είναι οι ίδιοι εκείνοι που στη μεγάλη τους πλειονότητα χαρακτήριζαν μέχρι πρόσφατα αιθεροβάμονα κα κλείσω με την λίαν εύστοχη παρατήρηση αρθρογράφου στην έγκριτη εφημερίδα σας ότι χειρότερο κι από την καταστροφή που αντιμετωπίζουμε θα ήταν να μην διδαχθούμε τίποτα απ’αυτήν.

Για τα δάση Νο 7 ( 24-08-09)

O Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλιας έχει πει προσφυώς ότι ο αγώνας για το περιβάλλον είναι αγώνας για τη δημοκρατία.

Εξάλλου ο Δ/ντής της Καθημερινής κ. Α. Καρκαγιάννης έγραφε στο φύλλο της περασμένης Κυριακής της έγκριτης εφημερίδας σας ότι « η περιφρούρηση του περιβάλλοντος είναι αξία για την οποία χρειάζεται να επιστρατεύσουμε όλον τον πατριωτισμό μας, παλαιό και νέο, για να την υπερασπισθούμε. Είναι η περιφρούρηση του Φυσικού Περιβάλλοντος της πατρίδας μας που δέχεται βάρβαρες επιθέσεις και επιδρομές και οφείλουμε να την υπερασπισθούμε».

Δυστυχώς αυτές τις μέρες συντελέσθηκε μια ακόμη μεγάλη καταστροφή του δασικού πλούτου της χώρας μας στο μακρύ κατάλογο αυτών που παρατηρούμε , από το 1974 και μετά, ιδιαίτερα στην περιοχή που περιβάλλει το Λεκανοπέδιο. Είναι σίγουρο ότι θα ακούσουμε και πάλι μεγάλα λόγια, υποσχέσεις και δεσμεύσεις εκ μέρους των πολιτικών μας ταγών τις οποίες, δυστυχώς η μέχρι τώρα πείρα του πρόσφατου παρελθόντος μας δυσκολεύει πολύ να πιστέψουμε.

Πράγματι οι πολιτικές στο θέμα του περιβάλλοντος των δύο μεγάλων κομμάτων, που κυβέρνησαν αυτό τον τόπο την περίοδο της Μεταπολίτευσης, αν κρίνει κανείς από τα δασοκτόνα αποτελέσματά τους, δεν ήταν ούτε δημοκρατικές (σύμφωνα με τον κ. Παπούλια) ούτε πατριωτικές (σύμφωνα με τον κ. Καρκαγιάννη) αφού, αντίθετα με τη στομφώδη ρητορική τους περί του αντιθέτου, στην πράξη ενθάρρυναν και επιβράβευσαν όλους όσους απειργάσθηκαν την καταστροφή του περιβάλλοντος αυτού του τόπου. Ηθελημένα ή από παράλειψη χάριν μιας κακώς εννοούμενης οικιστικής ανάπτυξης που ευνοούσε στα πράγματα την απόκτηση βίλας και εξοχικού από τους μικρομεσαίους χλιδάτους νεόπλουτους της νέας οικονομικής τάξης.

Και το χειρότερο ίσως από όλα, με τη συστηματική ανοχή και επιείκεια έναντι των παρανομούντων και αυθαιρέτως οικοδομούντων οι πολιτικές αυτές υπονόμευσαν το αίσθημα δημοκρατίας και ισοπολιτείας των πολιτών και του κράτους δικαίου γενικότερα. Προκαλώντας σχεδόν αναπόδραστα πριν και μετά κάθε εκλογές ( όχι ανεξήγητα οι μεγάλες περιβαλλοντικές καταστροφές σημειώνονται εν αναμονή εκλογών) ένα νέο κύκλο αυθαιρεσίας και παρανομίας και δυσφημώντας , δυστυχώς, το καθεστώς της Μεταπολίτευσης.

Για τα δάση (24-08-09) Νο 8

Η νέα μεγάλη οικολογική καταστροφή που ζήσαμε το περασμένο Σαββατοκύριακο ( 170.000 στρέμματα καμένου δάσους) μας γέμισε όλους με απέραντη θλίψη και απαισιοδοξία για τη δυνατότητά μας, ως κράτους και κοινωνίας, να διδαχθούμε και να μάθουμε κάτι από ανάλογες καταστροφές του παρελθόντος και ιδιαίτερα εκείνης του 2007. (Σχετικά βλ. Συνημμένα επτά προηγούμενες σχετικές επιστολές μου ορισμένες από τις οποίες η έγκριτη εφημερίδα σας έχει ήδη δημοσιεύσει. Καίτοι οι περισσότερες γράφτηκαν δύο χρόνια πριν,δυστυχώς θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί και σήμερα ! )

Αναφέρω, απλώς ενδεικτικά, τη μη χρησιμοποίηση περιπολιών στρατού στον περίγυρο των δασών γύρω από το Λεκανοπέδιο τις μέρες των ισχυρών ανέμων για την προστασία από και την αποθάρρυνση επίδοξων εμπρηστών, τη μαζική και γρήγορη επέμβαση προς κατάσβεση των πρώτων μικρών και ελέγξιμων εστιών και γενικώς την έλλειψη προπαρασκευής και συντονισμού μαζί με την έντονη αίσθηση που αποκομίζουμε κάθε φορά ότι οι φωτιές στα δάση μας συμβαίνουν για πρώτη φορά.

Με ,το σοβαρότερο από όλα, βεβαίως, την πρόληψη (έγκαιρο καθάρισμα του δάσους από την καύσιμη ύλη και διάνοιξη αντιπυρικών ζωνών) και δη την καθυστέρηση της θεσμικής θωράκισης του δάσους, της σύνταξης των δασικών χαρτών και της ψήφισης και αυστηρής εφαρμογής των νόμων για τις χρήσεις γης που θα αποθάρρυναν το έργο των εμπρηστών /καταπατητών. Επιμένω στους εμπρησμούς γιατί όλοι οι παρατηρητές επισήμαιναν ότι δεν μπορεί να ήταν τυχαία η εκδήλωση φωτιάς σε διαφορετικά σημεία της ίδιας περιοχής, όταν φυσούσαν ισχυροί άνεμοι .

Με κανένα τρόπο, πάντως, τα ανωτέρω δεν παραγνωρίζουν τον ηρωικό αγώνα εκείνων ( επαγγελματιών και εθελοντών) που έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους στην αντιμετώπιση της πύρινης λαίλαπας. Σ’αυτούς ανήκει η απεριόριστη εκτίμηση, οι ευχαριστίες και ο θαυμασμός μας.

Ούτε επίσης μπορούμε να μην εκφράσουμε τη συμπάθειά μας για εκείνους που είδαν τα σπίτια τους, στα οποία είχαν επενδύσει όνειρα και οικονομίες μιας ζωής, να γίνονται στάχτη. Η μόνη παρηγοριά μας είναι ότι τουλάχιστον αυτή τη φορά δε θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές.

Για τα δάση ( 8-9-2007) Νο 4

- Φοβούμαι ότι χειρότερο κι από την πρόσφατη καταστροφή είναι η αδυναμία (ή απροθυμία μας ;) να διδαχθούμε απ’αυτήν. Σχετικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, όταν θρηνούσαμε την καταστροφή της Πάρνηθας, δεν μπορούσαμε ποτέ να φαντασθουμε ότι υπάρχουν και χειρότερα. Έτσι εκπλήσσουν και ‘σοκάρουν’ οι κατωτέρω διαπιστώσεις :

- ΄Οτι δεν υπήρχε θεματική ενότητα ‘περιβάλλον’ στην προ ημερών συζήτηση από τηλεόρασης των πολιτικών αρχηγών ( με ευθύνη άραγε τίνος;) παρά την προτροπή πάντων, του κ. Προέδρου της Δημοκρατίας συμπεριλαμβανόμενου, για την πρόταξή του στις προτεραιότητες της κοινωνίας μας.

- Στο δημόσιο λόγο δε γίνεται η αναφορά που πρέπει στην ομόφωνη απόφαση της Βουλής του 1993 για συνολικό πρόγραμμα δασοπροστασίας και το γεγονός ότι αυτό έχει μείνει στο συρτάρι γιατί προφανώς τα κόμματα που μας κυβέρνησαν έκτοτε δεν καταδέχθηκαν να εφαρμόσουν κάτι που είχε προτείνει μια άλλη κυβέρνηση, έστω κι αν είχαν συμφωνήσει σ’αυτό και τα ίδια.

- Ότι τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 2000 δηλ. το ΠΑΣΟΚ και η Ν. Δημοκρατία δεν απορρόφησαν ούτε ένα ευρώ για δασοπροστασία από τα σχετικά κονδύλια της ΕΕ, μια άλλη θλιβερή μοναδικότητα της χώρας μας εντός της Ένωσης.

- Ότι η Ν. Δημοκρατία, που φιλοδοξεί να ξανακυβερνήσει τη χώρα, αρνείται πεισματικά και με διάφορες δικαιολογίες να δεσμευτεί ότι θα συστήσει Υπουργείο Περιβάλλοντος, του οποίου θα προίσταται κυβερνητικό στέλεχος με ιδαίτερο κύρος και βάρος, και αυτό παρά τις παραινέσεις πολλών, συμπεριλαμβανόμενης της έγκριτης εφημερίδας σας.

- Ότι δε γίνεται καμιά κουβέντα για τον ανεξέλεγκτο τρόπο πώλησης και αγοράς γης από μοναστήρια και άλλους μεγάλους «ιδιοκτήτες γης» ( εντός ή εκτός εισαγωγικών) σε οικοδομικούς συνεταιρισμούς και φυσικά πρόσωπα. Μήπως ένα σημαντικό μέρος της ετήσιας αύξησης του ΑΕΠ οφείλεται στην ανεξέλεγκτη οικοδομική δραστηριότητα και αυτό εξηγεί το δισταγμό να αντιμετωπισθεί το μεγάλο πρόβλημα των χρήσεων γής, που ζητούν ακόμη και κυβερνητικοί βουλευτές ;

- Γιατί δε μιλάμε όσο πρέπει για την ανάγκη επικαιροποίησης της ποινικής νομοθεσίας για τους εμπρηστές και ιδιαίτερα για την αυστήρή εφαρμογή της από τις διωκτικές αρχές και τα δικαστήρια ;. Ποιος αλήθεια αμφιβάλλει ότι ο εμπρησμός εκ δόλου αποτελεί κακούργημα;

- Γιατί αλήθεια στο πολιτικό λόγο των κομμάτων τηρείται, με πολύ λίγες εξαιρέσεις, αιδήμων σιγή για την τύχη των αυθαιρέτων, τουλάχιστον εκείνων που έχουν τελεσίδικα κριθεί τέτοια;

- Παρότι η πρόσφατη καταστροφή ανέδειξε με διαύγεια ότι η πρόληψη είναι πολύ σημαντικότερη από την καταστολή, η απλή αυτή αλήθεια δε φαίνεται να έχει επαρκώς συνειδητοποιηθεί από τους ταγούς μας.

Για το πόθεν έσχες των πολιτικών ( 05-08-09) Δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ την Πέμπτη 13-08-09

Διερωτάται κανείς ποια χρησιμότητα έχει για την ποιότητα και τη διαφάνεια της δημοκρατίας μας η τακτικά και σχεδόν μηχανικά υποβολή κάθε χρόνο στον Πρόεδρο της Βουλής ( και η δημοσίευσή του στη συνέχεια στα ΜΜΕ) του περίφημου πόθεν έσχες των πατέρων του έθνους.

Η διαδικασία αυτή, φοβούμαι, έχει τελείως εκφυλιστεί, αφού στερείται δύο βασικών χαρακτηριστικών :

Πρώτον, δε μας πληροφορεί σε ποια οικονομική κατάσταση ήταν το ελεγχόμενο πρόσωπο όταν εισήλθε στην πολιτική και σε ποια βρίσκεται σήμερα. Να δούμε δηλ. αν μπήκε στην πολιτική για να υπηρετήσει, ως διατείνονται όλοι, ή αν σκοπός του ήταν ο προσωπικός πλουτισμός και

Δεύτερον, πώς η διαδικασία αυτή μπορεί να έχει στοιχειώδη αξιοπιστία, όταν ο έλεγχος των σχετικών δηλώσεων γίνεται από τους ίδιους τους ελεγχομένους ( και όπως λέει και ο λαός ‘κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει’ ) και όχι, όπως θα έπρεπε, από μια ανεξάρτητη Αρχή υπεράνω πάσης υποψίας και οποιασδήποτε πολιτικής δέσμευσης. Τηρουμένων των αναλογιών κάτι όπως ο θεσμός του Τιμητή στην αρχαία Ρώμη.

Για να είμαστε δίκαιοι, σοβαροί και φωτισμένοι εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου έχουν κατά καιρούς επισημάνει τις αδυναμίες αυτές του ισχύοντος συστήματος χωρίς όμως να έχει γίνει τίποτε μέχρι σήμερα προς την κατεύθυνση της αλλαγής του,παρότι η Βουλή θα μπορούσε να το έχει κάνει. Η συνέχιση του με την σημερινή μορφή οδηγεί στα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα και είναι άδικο για του ίδιους του πολιτικούς που δεν έχουν να κρύψουν τίποτα- την πλειονότητά τους θέλουμε να πιστεύουμε – αφού ή κοινή γνώμη το βλέπει ‘σαν στάχτη στα μάτια του κόσμου’ και σίγουρα δε βοηθάει στην ενίσχυση της κλονισμένης στις μέρες μας αξιοπιστίας της πολιτικής και των πολιτικών.

Για τα δάση Νο5 (19-06-09) Δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 18-07-09

Η δημόσια συζήτηση για τις πυρκαγιές που άρχισε και φέτος με την έναρξη του θέρους, αντί να διαφωτίζει, φοβούμαι ότι τελικά συσκοτίζει τα πράγματα δικαιώνοντας έτσι αυτούς που έλεγαν μετά τη μεγάλη καταστροφή του 2007 ότι η αδυναμία μας να μαθαίνουμε, ως κράτος και κοινωνία, από τα λάθη μας αποτελεί εξίσου μεγάλη, αν όχι μεγαλύτερη τραγωδία.

Έτσι όλως εσφαλμένα δίνεται μεγάλη έμφαση και τώρα στην επάρκεια των πυροσβεστικών μέσων και του προσωπικού- που βεβαίως έχουν τη σημασία τους- αλλά χωρίς να τονίζεται η ασυγκρίτως μεγαλύτερη αξία της πρόληψης με πιο σημαντική απ’όλα τη θεσμική θωράκιση των περιαστικών ορεινών όγκων του Λεκανοπεδίου ( Υμηττός, Πεντέλη, Πάρνηθα, Αιγάλεω).

Ιδού πράγματι πεδίο δράσης λαμπρό για το ΥΠΕΧΩΔΕ να προχωρήσει στον άμεσο και χωρίς κανένα δισταγμό χαρακτηρισμό των περιοχών αυτών ως εθνικών δρυμών/πάρκων, δηλ. ζωνών Α, όπου δε θα επιτρέπεται απολύτως καμία άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα πέραν της φυσιολατρίας , όπως ζητείται εδώ και χρόνια από όλες τις περιβαλλοντικές οργανώσεις αλλά και τους κατοίκους των γειτονικών δήμων. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κοπεί επί τέλους κάποτε η όρεξη των όσων ονειρεύονται την περαιτέρω « αξιοποίηση» ( διάβαζε καταστροφή) των περιοχών δια των γνωστών παλαιών και δοκιμασμένων μεθόδων της ψευδοκτηνοτροφίας, διάνοιξης οδών, κατασκευής αναψυκτηρίων και πολιτιστικών/αθλητικών κέντρων καθώς και δια της προβολής αμφιβόλου βασιμότητας τίτλων ιδιοκτησίας ποικιλώνυμων συνεταιρισμών και Ιερών Μονών αποκτηθέντων σε σκοτεινές εποχές . Εν ανάγκη με την απαλλοτρίωσή τους για λόγους δημόσιου συμφέροντος που σίγουρα αποτελεί η εξασφάλιση στους κατοίκους του Λεκανοπεδίου του ύψιστου αγαθού που είναι το οξυγόνο το οποίο αναπνέουν. Πρέπει να γίνει απολύτως σαφές στους πολιτικούς ταγούς μας ότι ο κόσμος έχει κουραστεί πλέον από αυτή την «ανάπτυξη» που κυριολεκτικά « δεν πάει άλλο».

Μετά τη λήψη ενός τέτοιου μέτρου ο κίνδυνος πυρκαγιάς είναι σίγουρο ότι θα μειωθεί αν όχι εκμηδενιστεί. Ο κ. Πρωθυπουργός έχει επανειλημμένα δεσμευθεί με δημόσιες δηλώσεις του ότι θα πάρει μέτρα για να ανακόψει την πορεία αυτή υποβάθμισης του περιβάλλοντος και για τη βελτίωση της καθημερινότητας και του επιπέδου της ποιότητας ζωής στο Λεκανοπέδιο, όπου μένει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας. Δεν ήλθε ο χρόνος άραγε για να γίνουν αυτά τα λόγια πράξη;

Αν κάτι τέτοιο δε γίνεται ποιο είναι το νόημα αυτών των μονότονα κάθε χρόνο αυτή την εποχή επαναλαμβανόμενων ανιαρών συζητήσεων για την επάρκεια των πυροσβεστικών μέσων και την ταυτότητα των εμπρηστών;

Για την αλλαγή ηγεσίας στην ΕΥΠ (16-07-2009)

Η συζήτηση για το αν η Κυβέρνηση έκανε καλώς ή κακώς να αλλάξει την ηγεσία της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών επισκίασε ( κακώς ) το σοβαρότερο νομίζω ακόμη ζήτημα της τοποθέτησης ενός Εισαγγελέα δηλ. ενός κατεξοχήν νομικού –δέχομαι επιτυχημένου και ικανού- επικεφαλής μιας Υπηρεσίας με πολύ ευρύτερη αποστολή από την απλή εφαρμογή του νόμου και δη την πάταξη της τρομοκρατίας και την καταστολή του οργανωμένου εγκλήματος.

Τούτο φοβούμαι αποτελεί διεθνή πρωτοτυπία και έκφραση ενός ιδιότυπου νομικισμού που εξισώνει το πολύ σύνθετο και με πολλές διεθνείς παραμέτρους έργο της ΕΥΠ με εκείνο της εφαρμογής των νόμων. Θα ήταν πράγματι λάθος υπό το πρίσμα αυτό το μέρος δηλ. η αναμφισβήτητα επιτυχής συμβολή της στην πάταξη της τρομοκρατίας παλαιότερα και η καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος στις μέρες μας να θεωρηθεί κύρια αποστολή της ΕΥΠ όπως φαίνεται να σηματοδοτεί η ιδιότητα του νέου Αρχηγού της. Τούτο δεν είναι σύμφωνο ούτε με το νόμο που ρυθμίζει τη λειτουργία της Υπηρεσίας αυτής αλλ’ ούτε και με το παραδοσιακό ρόλο της στην προάσπιση των πολλών και διάφορων συμφερόντων της χώρας μας στο εσωτερικό και ιδιαίτερα στο εξωτερικό. Σχηματικά τούτο μου φαίνεται ως εάν στις ΗΠΑ το FBI απορροφούσε τη CIA .

Ειλικρινά εύχομαι να κάνω λάθος και να μην ανακαλύψουμε γρήγορα ότι εδώ έγινε μια μεγάλη παρεξήγηση.

Για τα σκουπίδια Νο 3 (09-07-2009)

Επειδή φαίνεται ότι στη χώρα μας κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί πριν φθάσουμε κυριολεκτικά στο «αμήν» παίρνω το θάρρος να διατυπώσω την αφελή απορία γιατί το αρμόδιο Υπουργείο ( ΥΠΕΧΩΔΕ ή Εσωτερικών) δεν επεξεργάζεται ένα πρακτικό και λειτουργικό μοντέλο διαχείρισης των αποριμμάτων επωφελούμενο από τις χιλιάδες ιδέες που έχουν διατυπωθεί πάνω στο δυστυχώς για την Ελλάδα μεγάλο και αδικαιολόγητα χρονίζον αυτό θέμα. Στη συνέχεια το μοντέλο αυτό θα μπορούσε να δοθεί στους διάφορους ΟΤΑ για να προσαρμοσθεί αναλόγως στην κάθε ατομική περίπτωση και να υλοποιηθεί ατομικά ή με τη συνεργασία περισσότερων του ενός φορέων για την εξοικονόμηση πόρων με τη διαχείριση του προβλήματος σε μεγαλύτερη κλίμακα. Σε κάθε περίπτωση πάντως οι κάτοικοι του Γραμματικού καθώς και εκείνοι της Φυλής έχουν δίκιο να διαμαρτύρονται και να μη θέλουν τα σκουπίδια άλλων Δήμων στην αυλή τους. Νομίζω στη θέση τους και εμείς το ίδιο θα κάναμε.

Μπροστά στην κατάσταση αυτή και τα επερχόμενα πρόστιμα της ΕΕ για τις χιλιάδες παράνομες χωματερές ανά τη χώρα είναι καιρός για τους πολιτικούς μας ταγούς να συνειδητοποιήσουν το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούμαστε και να μεθοδεύσουν ορθολογικούς τρόπους διαχείρισης του προβλήματος (κατάλληλος διαχωρισμός των αποριμμάτων από το κάθε νοικοκυριό πριν βγουν στο δρόμο, κομποστοποίηση των οργανικών , ανακύκλωση των συσκευασιών κ.λπ) με τη σύγχρονη απόρριψη ατεκμηρίωτων μεθόδων όπως εκείνη των δεματοποιητών, που ισοδυναμούν με κουκούλωμα των σύμμεικτων σκουπιδιών κάτω από το χαλί, και που έχουν βαθιά διχάσει τις τοπικές κοινωνίες δύο τουλάχιστον Δήμων, ως ο υπογράφων γνωρίζει, της Καλαμάτας και Οιτύλου. Αντ’αυτού δυστυχώς πληροφορούμαι ότι ασκούνται πιέσεις στους κατοίκους των ανωτέρω Δήμων να δεχθούν την απαράδεκτη αυτή μέθοδο διαχείρισης των αποριμμάτων υπέρ της οποίας σημειωτέον δεν έχει συνηγορήσει ούτε ένας περί το περιβάλλον ειδικός επιστήμονας.

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Για τη (λαθρο) μετανάστευση Νο 2 (06-06-2009)

Με αφορμή τις πρόσφατες συγκρούσεις μεταξύ μεταναστών μουσουλμάνων και της Αστυνομίας, θα ήθελα να μοιρασθώ μαζί σας ορισμένες σκέψεις μου πάνω στη μεταναστευτική πολιτική της χώρας μας ή καλύτερα στην έλλειψή της .

Κατ’αρχάς νομίζω ότι επιβάλλεται η υπέρβαση του ψευτοδιλήμματος που συχνά βλέπουμε στο δημόσιο λόγο στη χώρα μας ανάμεσα σε μια « αριστερή προοδευτική» προσέγγιση και μια «δεξιά ρατσιστική» αντιμετώπιση του προβλήματος που είναι, νομίζω, υπεραπλουστευτική και δεν οδηγεί πουθενά.

Πράγματι όσο ανακριβές είναι ότι οι μετανάστες νοθεύουν τη φαντασιακή καθαρότητά μας ως έθνους άλλο τόσο είναι αλήθεια ότι, επειδή οι ελιτ της χώρας μας έχουν σε μεγάλο βαθμό εκκοσμικευθεί, κρίνοντας εξ ιδίων, αντιμετωπίζουν μάλλον αποστασιοποιημένα το ρόλο της θρησκείας στη δημιουργία ταυτοτήτων στην εποχή μας και στην κοινωνική και εθνική συνοχή μια χώρας.

Η πολιτική ορθότητα επίσης δεν είναι νομίζω πάντα το καλύτερο εργαλείο για να καταλάβουμε και να αντιμετωπίσουμε τόσο σύνθετα προβλήματα και η πείρα άλλων χωρών διδάσκει ότι η πολυδιαφημισμένη πολυπολιτισμικότητα δε δουλεύει με πολιτικές αυτόματου πιλότου,όπως δυστυχώς συμβαίνει στην Ελλάδα. .

Το ανθρώπινο δυναμικό είναι πλούτος για μια χώρα όταν αυτή μπορεί και το αξιοποιεί και το εντάσσει στον εθνικό της κορμό όχι όταν προσθέτει στρατιές άνεργων και εξαθλιωμένων μαζών στις ήδη υπάρχουσες δημιουργώντας γκέτο και οξύτατο πρόβλημα κοινωνικής ειρήνης στις πόλεις και ριζική αλλαγή του εθνικού χαρακτήρα της υπαίθρου με τη δημιουργία εθνικώς συμπαγών νησίδων μεταναστών με κάθε είδους αυτάρκεια.

Eθελοτυφλούμε, έτσι, αν δε βλέπουμε τις προϋποθέσεις κοινωνικών, οικονομικών και εν τέλει εθνικών τριβών που το πρόβλημα στην προοπτική κάποιου χρόνου δημιουργεί. Εν ολίγοις η ανεξέλεγκτη μετανάστευση αυτού του είδους από ευλογία, που θα μπορούσε να είναι, γίνεται πρόβλημα και προκαλεί συνεχείς πιέσεις για μείωση της αξίας της εργασίας ως συντελεστή της παραγωγικής διαδικασίας. Αυτά χωρίς ουδαμώς να παραβλέπεται η θετική αναπτυξιακή και δημογραφική της πλευρά.

H σημερινή κατάσταση από τη μια πλευρά της αδυναμίας ένταξης των νόμιμων μεταναστών και ιδιαίτερα των παιδιών τους στον οικονομικό και κοινωνικό κορμό της χώρας και από την άλλη ή αποτυχία ανάσχεσης ή τουλάχιστον στοιχειώδους ρύθμισης με ανθρωπιά του φαινομένου της αθρόας εισόδου λαθρομεταναστών- της μεγαλύτερη σε ποσοστό πληθυσμού στην Ε.Ε- αποτελούν θρυαλλίδα στα θεμέλια και υπονόμευση της οικονομικής , κοινωνικής και εθνικής σταθερότητας και γαλήνης της Ελλάδας. Αποτέλεσμα είναι η δημιουργία πολυπληθών ομάδων δυσαρεστημένων ανθρώπων ανάμεσά μας με νοοτροπία και διάθεση πέμπτης φάλαγγας. Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει αν σύντομα βρεθούν καλοθελητές γείτονές μας που θα σπεύσουν να υιοθετήσουν και να προσφέρουν την «προστασία» τους στις ομάδες αυτές για ίδιους φυσικά λόγους.

Είναι ανεύθυνο εκ μέρους μας να τοποθετούμαστε αδιάφοροι μπροστά σ’αυτή τη πραγματικότητα, όταν μάλιστα ο εφησυχασμός μας συχνά πηγάζει από το γεγονός ότι το πρόβλημα αυτό, λόγω του τόπου κατοικίας μας, δε μας θίγει άμεσα. Εδώ ισχύει το αρχαίο ‘ των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν’ δηλ. εμείς τραγουδάμε ενώ τα σπίτια μας καίγονται.

Σχετικά σοκάρει η σχεδόν παντελής έλλειψη του μεγάλου αυτού θέματος από το δημόσιο λόγο των πολιτικών κομμάτων και των υποψηφίων τους καθ’οδόν προς τις ευρωεκλογές της 7^ης Ιουνίου, ως εάν θέλουν με τη σιωπή τους αυτή να το εξορκίσουν.

Για τη SIEMENS No 2 (29-05-2009)

H διαφυγή στο εξωτερικό και του δεύτερου των υπόπτων για σοβαρά αδικήματα στην υπόθεση Siemens δεν μπορούσε να έλθει σε χειρότερη στιγμή για την αξιοπιστία της πολιτικής και των πολιτικών αυτής της χώρας.

Έτσι, αφού με τον κατά γενική ομολογία απαράδεκτο νόμο περί ευθύνης ( ή μάλλον περί ατιμωρησίας) Υπουργών εξασφαλίσθηκε η απαλλαγή των εχόντων θητεύσει στο αξίωμα αυτό, παριστάμεθα τώρα μάρτυρες της συνέχισης του ευτελισμού της σχετικής διαδικασίας και για τα μη πολιτικά πρόσωπα που φέρονται εμπλεκόμενα στην υπόθεση . Και αυτά ενώ μέχρι πρo τινος ακούγαμε μετ’επιτάσεως ότι θα ήταν αρκετή και θα έπρεπε να μας ικανοποιεί έστω και η ηθική καταδίκη εκείνων των πολιτικών η ανάμειξη των οποίων στο σκάνδαλο θα προέκυπτε από τη διαδικασία αυτή.

Δεν μπορεί έτσι παρά να προξενεί μελαγχολία η σύγκριση με χώρες όχι μόνο όπως η Γερμανία ( που διέθεσε 16 εισαγγελείς και δεκάδες εμπειρογνωμόνων αποκλειστικής απασχόλησης έναντι μόνο ενός μόνο δικαστή μη απαλλαγμένου από τα τρέχοντα καθήκοντά του, στη δική μας περίπτωση, που εκλήθη να χειρισθεί μια ογκωδέστατη δικογραφία ) αλλά και με χώρες όπως η αφρικανική Νιγηρία, που έχει ήδη εκδώσει καταδικαστικές αποφάσεις για την ίδια υπόθεση.

Σοκάρει επίσης η παντελής έλλειψη στοιχειώδους προβλεπτικότητας και ο δισταγμός χρησιμοποίησης προβλεπόμενων από το νόμο μέσων για τη θεμιτή άσκηση πίεσης επί των υπόπτων προκειμένου αυτοί ν’αποκαλύψουν τους συνεργούς τους στη διάπραξη των κακουργηματικών τους πράξεων.

Αλήθεια πώς μπορεί να πείσει ο γεμάτος στόμφο, αυταρέσκεια και αλαζονεία λόγος των πολιτικών μας ταγών, όταν βρισκόμαστε μπροστά σ’ένα πολιτικό και δικαιικό σύστημα τόσο χαμηλής αποτελεσματικότητας ; Ούτε νομίζω αποτελεί παρηγορία για κάθε σκεπτόμενο πολίτη η άσκοπη συζήτηση αν για την κατάσταση αυτή ευθύνεται ο Υπουργός Δικαιοσύνης, ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ή η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Αντίθετα φοβούμαι ότι λειτουργεί ισοπεδωτικά και σωρευτικά στη θεμιτή αναζήτηση του υπαίτιου του διεθνούς διασυρμού της χώρας και της συλλογικής αποτυχίας των εντεταλμένων με την προστασία του δημόσιου συμφέροντος κρατικών οργάνων.

Για το βιβλίο της 6ης Δημοτικού (28-03-2007)

Η προσέγγιση των προβλημάτων που τίθενται από το πολυσυζητημένο βιβλίο της Ιστορίας της 6^ης Δημοτικού, όπως και κάθε παρόμοιου βιβλίου, χρειάζεται να γίνεται με μεγάλη προσοχή και περίσκεψη καθώς προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, γνώσεις Ιστορίας, Παιδαγωγικής και Διεθνών Σχέσεων. Το γεγονός ακριβώς ότι προσεγγίζεται και αναλύεται ευκαιριακά και αποσπασματικά από τους καθ’έξιν ‘υαλοπαραθυράκηδες’της τηλεοπτικής μας δημοκρατίας, έχει τον κίνδυνο όχι μόνο η σχετική συζήτηση να μη λειτουργεί παιδευτικά προς όφελος ιδία των νεότερων γενεών, ως θα όφειλε, αλλά και να κάνει ζημιά προκαλώντας σύγχυση στο μυαλό του ευρύτερου κοινού. Ακόμη δε και σκωπτικά σχόλια του διεθνούς τύπου (βλ. πρόσφατο Economist για το επίπεδο της δημόσιας συζήτησης στη χώρα μας).

Γι αυτό ίσως να άξιζε τον κόπο η υπόμνηση ορισμένων ‘αυτονόητων’ που είναι, δυστυχώς, πάντοτε δύσκολα στη χώρα μας.

- Η κατανόηση του παρελθόντος είναι σημαντική για την πορεία μας ως έθνους σε ειρηνική συμβίωση με τους γείτονές μας, της Τουρκίας συμπεριλαμβανόμενης.

- Η ειρήνη αυτή δεν εξασφαλίζεται στρογγυλεύοντας και συμψηφίζοντας την Ιστορία κάτω από την επήρεια σκέψεων ότι ‘ κι εμείς κάναμε λάθη και υπερβολές, όλοι το ίδιο είμαστε’ και άλλα παρόμοια ισοπεδωτικά.

- Όλων των λαών η Ιστορία περιέχει και μελανές σελίδες και δεν βοηθεί την αξιοπιστία μιας χώρας ούτε προς τους τρίτους ούτε προς τις νεότερες γενιές της ο δισταγμός της να αναφερθεί σ’αυτές. Σ’εμάς φοβούμαι ότι αυτό έχει συντελέσει ώστε μια όλόκληρη γενιά Ελλήνων να βλέπει συνεχώς τον εαυτό της ως θύμα ξένων συνωμοσιών.

- Όσο οι μύθοι (για το μαρμαρωμένο βασιλιά) και οι θρύλοι (για το κρυφό σχολειό) βοηθούν τη διαδικασία συνειδησιακής εθνικής ωρίμανσης του νεαρού μαθητή είναι χρήσιμοι. Όταν γίνονται Ιστορία για να εξυπηρετηθούν σύγχρονες άσχετες σκοπιμότητες είναι άλλη υπόθεση.

- Την Ιστορία καλό είναι να τη μελετάμε έχοντας υπ’όψει και τα δεδομένα και τις συνθήκες της εποχής που λαμβάνει χώρα και όχι από την άνεση του καναπέ μας και με τα σημερινά δεδομένα. (Οι αφοριστικές κρίσεις του Βολταίρου για το ‘σκοταδισμό’ του Βυζαντίου είναι εν προκειμένω χαρακτηριστικές). Θα καταλάβουμε έτσι καλύτερα το ρόλο αυτών που αντιμετώπισαν σύνθετες προκλήσεις όπως ο Πατριάρχης και η Ορθόδοξη Εκκλησία κατά την Επανάσταση και γιατί και πώς ο Βενιζέλος οδηγήθηκε στην υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης και την εγκανίαση νέας περιόδου ειρήνης και φιλίας με την Τουρκία.

- Δεδομένου ακόμη και σήμερα του χαοτικού χαρακτήρα της ‘διεθνούς έννομης τάξης’ κάθε απόπειρα εξομοίωσής της με την εσωτερική έννομη τάξη, ιδιαίτερα με την ενίσχυση του Διεθνούς Δικαίου, είναι αξιέπαινη πλην όμως η πείρα δείχνει ότι δεν αρκεί. Οι λύσεις στα διεθνή προβλήματα είναι συνήθως, όσο κι αν αυτό δεν μας αρέσει, έκφραση του συσχετισμού δύναμης μεταξύ των αντιμαχόμενων δυνάμεων- χωρών, όπου το δίκαιο αποτελεί σημαντική όχι όμως τη μοναδική παράμετρο. Η παρανόηση πάνω σ’αυτό το κομβικό σημείο είναι πολύ συχνά αφορμή διενέξεων και ατέλειωτων στείρων αντιδικιών και σ’εμάς.

- Όσο κι αν είναι εξοργιστική κάθε απόπειρα ‘απάλυνσης’ του Οθωμανικού ζυγού απ’όπου κι αν προέρχεται, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει κανείς ότι τα πράγματα έγιναν απείρως χειρότερα για τις μειονότητες με τους Νεότουρκους (1908) και το Τουρκικό Εθνικό Κράτος (1919) υπεύθυνους αντίστοιχα των γενοκτονιών των Αρμενίων και Ποντίων.

- Κρίνω τέλος ως επικίνδυνη ιδεοληψία και ως υφέρποντα μακαρθισμό ορισμένων αυτόκλητων τιμητών της καθ’ημάς intelligentia ότι όλοι πρέπει να σκεπτόμαστε γραμμικά και συντεταγμένα γιατί, άλλως, δε γίνεται από κάπου πρέπει να καθοδηγούμαστε, όταν γράφουμε βιβλία, ως η κα Ρεπούση, ή όταν τοποθετούμαστε υπέρ του Σχεδίου Αννάν, ως ο υπογράφων.

ΤΕΛΟΣ

Για την υπόθεση SIEMENS ( 29-7-2008)

Επιστολή μου δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του κ. Τέλλογλου στο σημερινό φύλλο της έγκριτης εφημερίδος σας ο γνωστός μας πλέον αρμόδιος της Siemens στη Γερμανία κ. Σίκατσεκ φέρεται να δήλωσε ότι « η ελληνική δικαιοσύνη δεν ενδιαφέρεται να διαλευκάνει την υπόθεση, γιατί οι εμπλεκόμενοι είναι πάρα πολλοί».

Ανεξαρτήτως των ευθυνών του εν λόγω κυρίου, τις οποίες η γερμανική δικαιοσύνη για τους δικούς της λόγους που δεν αφορούν πάντως εμάς θέλησε να δει με επιείκεια, η δήλωση αυτή συνιστά ύβρη που προστίθεται στη ζημία της χώρας μας και δεν πρέπει να περάσει χωρίς έμπρακτη διάψευση εκ μέρους των καθ’υμάς υπευθύνων της εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας που χειρίζονται την υπόθεση.

Εκεί πλέον που έχουν φθάσει τα πράγματα το αντίθετο δηλ. η δικαίωση των ισχυρισμών του Γερμανού επιχειρηματία θα επιβεβαίωνε το σενάριο της συγκάλυψης και θα ήταν αυτόχρημα καταστροφικό και για τη διεθνή εικόνα της χώρας μας, ήδη διόλου ικανοποιητική σε θέματα διαφάνειας και διαφθοράς, αλλά και για την αξιοπιστία του πολιτικού και δικαιικού μας συστήματος και των φορέων του. Οι τελευταίοι καλό θα ήταν να μην εναποθέτουν τις ελπίδες τους στη θερινή ραστώνη και το μιθριδατισμό του ελληνικού πολιτικού σώματος στα σκάνδαλα.

ΤΕΛΟΣ

Για τα δάση Νο 4 ( Σκύρος) 14-07-2008

Επιστολή μου δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η πυρκαγιά στη Σκύρο αποτέφρωσε 6000 στρέμματα πευκοδάσους δηλ. σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες το ένα τέταρτο της συνολικής δασικής έκτασης του νησιού.

Σχετικά καταγγέλλεται ότι δεν είχαν γίνει οι απαραίτητες εργασίες πρόληψης καθώς το δάσος είναι χωρίς διαχείριση τουλάχιστον 15 χρόνια και ότι η έγκαιρη επέμβαση των πυροσβεστικών μέσων ήταν αδύνατη λόγω του ανεπαρκούς οδικού δικτύου και γιατί στο νησί υπήρχαν σε μόνιμη βάση δύο μόνο απηρχαιωμένα πυροσβεστικά οχήματα.

Αν τα παραπάνω είναι ακριβή και φοβούμαι ότι είναι, τότε μεγαλύτερη τραγωδία και από τις πυρκαγιές είναι ότι ως κράτος και κοινωνία δε διδασκόμαστε τίποτα από αυτές.

Αλήθεια το δάσος της Σκύρου προστατεύεται νομικά με σχετικούς χάρτες ή πρόκειται στη θέση της καμένης γης να δούμε γρήγορα βοσκοτόπια και, στη συνέχεια, οικοδομικά φιλέτα και μάλιστα αυστηρά με τη σειρά αυτή; Γιατί είναι προφανές ότι η «ανάπτυξη» όπως την αντιλαμβάνονται μερικοί αποτελεί μεγαλύτερο κίνδυνο και από τις πυρκαγιές.

Και ακόμη δύο απλές ερωτήσεις ενός αφελούς : Τι γίνεται με τους περίφημους δασικούς χάρτες που προέβλεπε η διακομματική συναίνεση του 1993 καθώς και τις άλλες προβλέψεις της ; Τις τρώνε η σκόνη και τα ποντίκια στα συρτάρια της Βουλής ή κάποιου Υπουργείου;

Επίσης δόθηκαν χρήματα για πυροπροστασία στο Δήμο Σκύρου και τι έγιναν αυτά; Αν ναι, το Υπουργείο Εσωτερικών θα τολμήσει ν’ αναζητήσει ευθύνες επί τέλους εκεί που σίγουρα υπάρχουν;

Η καταστολή σίγουρα είναι απαραίτητη αλλά πιο σημαντική είναι η πρόληψη και η θεσμική θωράκιση του δάσους με την ψήφιση και την εφαρμογή των διατάξεων για τις χρήσεις της γης. Ακούγεται αυτονόητο αλλά φαίνεται πως είναι δύσκολο αφού απαιτεί συγκρούσεις με κατεστημένα συμφέροντα και συνεπάγεται πολιτικό κόστος.

Αν πάντως συνεχίσουμε έτσι πολύ φοβούμαι θα καταλήξουμε να έχουμε πλήθος πυροσβεστών και πυροσβεστικών μέσων αλλά καθόλου δάση.

Μετά τα παραπάνω οι πολιτικοί μας ταγοί δεν θα πρέπει νομίζω να απορούν για την ευρέως διαδεδομένη αναξιοπιστία της πολιτικής και των φορέων της στη χώρα μας.

ΤΕΛΟΣ

Για τα δάση Νο 3 ( 08-09-2007)

Φοβούμαι ότι χειρότερο κι από την πρόσφατη καταστροφή είναι η αδυναμία (ή απροθυμία μας ;) να διδαχθούμε απ’αυτήν. Σχετικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, όταν θρηνούσαμε την καταστροφή της Πάρνηθας, δεν μπορούσαμε ποτέ να φαντασθουμε ότι υπάρχουν και χειρότερα. Έτσι εκπλήσσουν και ‘σοκάρουν’ οι κατωτέρω διαπιστώσεις :

- ΄Οτι δεν υπήρχε θεματική ενότητα ‘περιβάλλον’ στην προ ημερών συζήτηση από τηλεόρασης των πολιτικών αρχηγών ( με ευθύνη άραγε τίνος;) παρά την προτροπή πάντων, του κ. Προέδρου της Δημοκρατίας συμπεριλαμβανόμενου, για την πρόταξή του στις προτεραιότητες της κοινωνίας μας.

- Στο δημόσιο λόγο δε γίνεται η αναφορά που πρέπει στην ομόφωνη απόφαση της Βουλής του 1993 για συνολικό πρόγραμμα δασοπροστασίας και το γεγονός ότι αυτό έχει μείνει στο συρτάρι γιατί προφανώς τα κόμματα που μας κυβέρνησαν έκτοτε δεν καταδέχθηκαν να εφαρμόσουν κάτι που είχε προτείνει μια άλλη κυβέρνηση, έστω κι αν είχαν συμφωνήσει σ’αυτό και τα ίδια.

- Ότι τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 2000 δηλ. το ΠΑΣΟΚ και η Ν. Δημοκρατία δεν απορρόφησαν ούτε ένα ευρώ για δασοπροστασία από τα σχετικά κονδύλια της ΕΕ, μια άλλη θλιβερή μοναδικότητα της χώρας μας εντός της Ένωσης.

- Ότι η Ν. Δημοκρατία, που φιλοδοξεί να ξανακυβερνήσει τη χώρα, αρνείται πεισματικά και με διάφορες δικαιολογίες να δεσμευτεί ότι θα συστήσει Υπουργείο Περιβάλλοντος, του οποίου θα προίσταται κυβερνητικό στέλεχος με ιδαίτερο κύρος και βάρος, και αυτό παρά τις παραινέσεις πολλών, συμπεριλαμβανόμενης της έγκριτης εφημερίδας σας.

- Ότι δε γίνεται καμιά κουβέντα για τον ανεξέλεγκτο τρόπο πώλησης και αγοράς γης από μοναστήρια και άλλους μεγάλους «ιδιοκτήτες γης» ( εντός ή εκτός εισαγωγικών) σε οικοδομικούς συνεταιρισμούς και φυσικά πρόσωπα. Μήπως ένα σημαντικό μέρος της ετήσιας αύξησης του ΑΕΠ οφείλεται στην ανεξέλεγκτη οικοδομική δραστηριότητα και αυτό εξηγεί το δισταγμό να αντιμετωπισθεί το μεγάλο πρόβλημα των χρήσεων γής, που ζητούν ακόμη και κυβερνητικοί βουλευτές ;

- Γιατί δε μιλάμε όσο πρέπει για την ανάγκη επικαιροποίησης της ποινικής νομοθεσίας για τους εμπρηστές και ιδιαίτερα για την αυστήρή εφαρμογή της από τις διωκτικές αρχές και τα δικαστήρια ;. Ποιος αλήθεια αμφιβάλλει ότι ο εμπρησμός εκ δόλου αποτελεί κακούργημα;

- Γιατί αλήθεια στο πολιτικό λόγο των κομμάτων τηρείται, με πολύ λίγες εξαιρέσεις, αιδήμων σιγή για την τύχη των αυθαιρέτων, τουλάχιστον εκείνων που έχουν τελεσίδικα κριθεί τέτοια;

- Παρότι η πρόσφατη καταστροφή ανέδειξε με διαύγεια ότι η πρόληψη είναι πολύ σημαντικότερη από την καταστολή, η απλή αυτή αλήθεια δε φαίνεται να έχει επαρκώς συνειδητοποιηθεί από τους ταγούς μας.

Για να μην κατηγορηθώ ότι τα βλέπω όλα μαύρα πρέπει να αναγνωρίσω ότι ευτυχώς υπάρχουν μερικές φωτεινές εξαιρέσεις στην όντως μελανή αυτή εικόνα, όπως το πρόγραμμα ορισμένων ‘μικρών’ κομμάτων για το περιβάλλον και οι δημόσιες παρεμβάσεις του επίτιμου προέδρου της Ν. Δημοκρατίας κ. Μητσοτάκη και του ανεξάρτητου βουλευτή κ. Μάνου, που μας κάνουν να ελπίζουμε. Αυτό, αν μη τι άλλο, δείχνει ότι το περιβάλλον φέρνει κοντά άτομα και κόμματα με διαφορετικούς πολιτικούς και ιδεολογικούς προσανατολισμούς. Το περιβάλλον πράγματι είναι κοινή υπόθεση όλων μας και κανείς δεν μπορεί να το μονοπώλήσει ή να το σφετερισθεί. Ακόμη είναι ενθαρρυντική η είδηση που περιέχεται στο σημερινό φύλλο της έγκριτης εφημερίδας σας ότι η Κυβέρνηση, επί τέλους, πήρε μέτρα που ανοίγουν το δρόμο για τη σύνταξη δασικών χαρτών.

ΤΕΛΟΣ

Για τα δάση Νο 2 (20-07-2007)

Γυρίζοντας από μια επίσκεψη μου στο Άγιο Όρος μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι τα δάση και γενικώς η φύση , παρά τις κατά καιρούς πυρκαγιές που σημειώνονται και εκεί , βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση γιατί προφανώς απουσιάζουν οι καταπατητές – οικοπεδοφάγοι και έχει τις δυνατότητες της φυσικής αποκατάστασής της.

Αυτό το πολύ απλό νομίζω ότι μας διαφεύγει στη συζήτηση για τις φωτιές αυτές τις μέρες με αποτέλεσμα να ακούγονται πολλά και διάφορα και να προκαλείται γενική σύγχυση. Γι αυτό με την άδειά σας θα ήθελα να ρωτήσω τους πολιτικούς μας ταγούς τα κάτωθι πολύ απλά :

· Επιχειρήθηκε πρόσφατα εν όψει των επερχόμενων εκλογών, ναι ή όχι, από το Υπουργείο Γεωργίας εισαγωγή τροπολογίας σε νομοσχέδιο με το οποίο νομιμοποιούνταν αυθαίρετα σε περιοχή που ήταν πριν δάσος; ( Παλιά μου τέχνη κόσκινο δηλαδή !).

· Επιχειρήθηκε, ναι ή όχι, στη συνταγματική αναθεώρηση αλλαγή του άρθρου 24 του Συντάγματος που βρήκε αντίθετους ( προς τιμή τους) βουλευτές στους κόλπους της συμπολίτευσης ;.

· Αληθεύει, ναι ή όχι, ότι η χώρα μας είναι η μόνη στον υποτιθέμενο πολιτισμένο κόσμο και σίγουρα μεταξύ εκείνων της ΕΕ, όπου το ίδιο πρόσωπο ηγείται του Υπουργείου Δημόσιων Έργων και του Υπουργείου Περιβάλλοντος ;

· Αληθεύει, ναι ή όχι, το αναγραφέν επανειλημμένα στον τύπο ότι η χώρα μας δεν έχει απορροφήσει από το 2000 ούτε ένα ευρώ από τα κοινοτικά κονδύλια για δασοπροστασία;

· Αληθεύει ναι ή όχι ότι σε πρόσφατη συνάντηση που κάλεσε το ΥΠΕΧΩΔΕ για την Πάρνηθα αγνοήθηκαν τελείως οι μη κυβερνητικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται με μεγάλο κόστος των μελών τους για τηνπροστασία του δάσους;

· Αληθεύει ναι ή όχι η είδηση ότι οι ΟΤΑ που πήραν κονδύλια για δασοποστασία από το Υπουργείο Εσωτερικών δεν τα χρησιμοποίησαν για το σκοπό αυτό ; Καλό θα ήταν να γνωρίζαμε τα μέτρα που πήρε το Υπουργείο κατά των υπεύθυνων τοπικών αρχόντων.

· Αληθεύει ναι ή όχι ότι υπάρχουν προβλήματα συντονισμού μεταξύ των Αρχών που είναι εντεταλμένες με την καταπολέμηση των πυρκαγιών και της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας και πλήρης παραγκωνισμός της δασικής υπηρεσίας ; Πώς είναι δυνατόν, αν κάτι τέτοιο αληθεύει, να έχουμε αποτελέσματα στον άνισο αγώνα με τη φωτιά ;

· Επειδή οι πολιτικοί μας ταγοί πιπιλίζουν σαν καραμέλα ότι για όλα φταίει η ανίκανη και αναποτελεσματική Διοίκηση, ποιος προϊσταται αυτής και ποιος την έχει διαχρονικά γεμίσει ανίκανους και αναποτελεσματικούς κομματικούς εγκάθετους ;

· Γιατί δε συντάσσεται αμέσως Δασολόγιο, έστω των περιοχών που αναμφισβήτα αποτελούν δάσος, όπως πρότεινε πρόσφατα ο ανεξάρτητος βουλευτής κ. Μάνος ; Αυτό θα αποτελούσε γενναία πράξη εκ μέρους της Κυβέρνησης και απτό δείγμα σοβαρότητας για την αποκατάσταση της αξιοπιστίας του πολιτικού κόσμου. Αντίθετα, διχαστικές ιδέες για δήθεν πράσινους εμπρηστές,ορισμένων φωστήρων της κυβέρνησης, είναι πρόδηλο ότι δεν οδηγούν πουθενά, αυξάνουν την πόλωση και αποτελούν μπούμερανγκ.

Επειδή δεν περιμένω να έχει αποτέλεσμα η έκκληση του κ. Θεοδωράκη για συνεννόηση των κομμάτων στο θέμα των πυρκαγιών, – με την οποία, εννοείται, συντάσσομαι ολόψυχα-που είδε το φως της δημοσιότητας σήμερα στην έγκριτη εφημερίδα σας και προβλέπω να συνεχισθεί η κακόγουστη κομματική διαμάχη πάνω στα αποκαϊδια του ελληνικού δάσους, καλό θα ήταν να αφήσουμε την υποκρισία και τα κροκοδείλια δάκρυα και να ομολογήσουμε ότι η έλξη των ψήφων των καταστροφέων του πρασίνου είναι ακαταμάχητη. Με άλλα λόγια we were looking for the enemy and the enemy was us δηλ. Ψάχναμε για τον εχθρό και ο εχθρός ήμασταν εμείς.

ΤΕΛΟΣ